Της ξενιτιάς ( Φεγγάρι μάγια μου 'κανες )

Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες
και περπατώ στα ξένα
είναι το σπίτι ορφανό
αβάσταχτο το δειλινό
και τα βουνά κλαμένα
Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
ένα χελιδονάκι,
να πάει να χτίσει τη φωλιά
στου κήπου την κορομηλιά
δίπλα στο μπαλκονάκι,
στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή

Τα ναύλα

Κόβω δυο άστρα, τα ρίχνω ζάρια
και όπως πάντα κακή ζαριά
άσε τα λόγια και το παζάρια
η αγάπη θέλει παλικαριά

Κόβω δυο άστρα και το φεγγάρι
να 'χω στα χέρια τον ουρανό
Αχ, η αγάπη, πάρ'το χαμπάρι
θέλει κουράγιο και τσαγανό

Νύχτα μέσα στα μάτια σου

Ξάφνου μέσα στο σκοτάδι άναψε ένα φως
χερουβείμ, σεραφείμ σ' έφεραν στη Γη
το φεγγάρι αρμενίζει στων ματιών σου την πηγή

Νύχτα μέσα στα μάτια σου
νύχτα και στην καρδιά σου
ο έρωτας κοιμήθηκε μέσα στην αγκαλιά σου

Μελαχρινή μου κοπελιά

Στης Κοκκινιάς τη γειτονιά
με γέλασαν δυο μάτια, μωρό μου
μου 'ταξαν τ' άστρα τ' ουρανού
και ψεύτικα παλάτια.

Κοπελιά, κοπελιά, κοπελιά
μελαχρινή μου κοπελιά
την πονεμένη μου καρδιά
την έκανες κομμάτια.

Η λυπημένη

Τώρα που τα μάτια σου σωπαίνουν
μπαίνουν τα τραγούδια στο συρτάρι
κρύβεται στη νύχτα το φεγγάρι
και τα τριαντάφυλλα θρηνούν

Τώρα που πλαγιάζεις λυπημένη
βγαίνει ένα παράπονο στις στράτες
πνίγει τους ανύποπτους διαβάτες
Και τους κάνει αναίτια να πονούν

Η αγάπη είναι φωτιά

Η αγάπη είναι φωτιά

Μεγάλη η νύχτα μές στη σκοπιά μου
παρέα η πίκρα κι εσύ μακριά μου
από συνήθεια χτυπάει η καρδιά μου
στην καύτρα του τσιγάρου μου θολώνει η ματιά

Η αγάπη είναι φωτιά...

Το χειροκρότημα

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα.

Με κοιτάς σε κοιτώ
και μετά σιωπή
κάτι θα κοπεί
στην καρδιά στο μυαλό.

Με κοιτάς σε κοιτώ
και μελαγχολείς
ο καιρός πολύς
μ' αγαπάς σ' αγαπώ.

Μαύρο κυπαρίσσι

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος
ήσυχος πολύ και ξαρμάτωτος.
Είχε σπίτια και λιβάδια
και κοπάδια και σκυλιά
κι ένα δίχτυ που ‘πιανε πουλιά.
Είχε κρύα βρύση στον κήπο του
μαύρο κυπαρίσσι στον ύπνο του.
Μια γυναίκα αγαπούσε
που τραγούδαγε συχνά
και μιλούσε πάντα σιγανά.

Η σωτηρία της ψυχής

Της εξοχής τα πρωινά
θα τα βρούμε ξανά
αγκαλιά στο κρεβάτι
και δεν πειράζει που τόσο νωρίς
θα κοιτάμε χωρίς
να γυρεύουμε κάτι.

Της σιγουριάς τα υλικά
είναι λόγια γλυκά
σε κασέτες γραμμένα
γι' αυτά που ήρθανε τόσο αργά
μα τα πήρε η καρδιά
με τα χέρια ανοιγμένα.

Εγώ κρασί δεν έπινα

Εγώ κρασί δεν έπινα γιατί σε αγαπώ
καλύτερα να πέθαινα παρά να σου το πω.

Εγώ γουλιά δεν έβαζα να μη φανερωθώ
και κάθε νύχτα πέθαινα χωρίς ν' αναστηθώ.

Εγώ καπνό δεν κάπνιζα να μην πυρποληθώ
τη φλόγα μου χαλάλιζα να σβήσω, να χαθώ.

Δικαίωμα

Και δικαίωμα
δεν έχω πια να σ' αγαπώ
το στερέωμα της λογικής μου
θαν' αυτό.

Να σ' αγκαλιάζω μια φορά
ούτε με φτάνει κι ούτε μ' αφορά
κάποτε θέλαμε κι οι δυο
Μα τώρα πια
σε θέλω για τον εαυτό μου.

Γλυκά μου μάτια

Να 'ξερες πόσο σε θυμάμαι
να 'ξερες πόσο σ' αγαπώ
όπου βρεθώ και όπου να 'μαι
για σένα καρδιοχτυπώ

Γλυκά μου μάτια αγαπημένα
μακριά από μένα πως να χαρώ
Γλυκά μου μάτια αγαπημένα
ίσως μια μέρα σας ξαναβρώ

Η άνοιξη

Την ώρα που κοιμάσαι τ' απογεύματα
θα σηκωθώ να φύγω πριν ξυπνήσεις
την ώρα που θα μπαίνουν στο ραδιόφωνο
του Ερυθρού Σταυρού οι αναζητήσεις.

Κι όσο κι αν πονώ
όπως θα μπαίνει η άνοιξη
εγώ - δεν θα γυρίσω να κοιτάξω
κι έτσι ξαφνικά
όπως θα μπαίνει η άνοιξη
μια και καλή θα σε ξεγράψω.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ' άγρια μαλλιά σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι.
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Ζωή κλεμμένη

Ίσως εκείνο που ζητάς
εγώ να μην το έχω
κι απ' ό,τι ονειρεύτηκες
εγώ πολύ ν' απέχω.

Ίσως να μη σου φτάνω εγώ
γιατί πολλά ζητούσες
μα θα 'ταν όλα αλλιώτικα
αν λίγο μ' αγαπούσες.

Πάμε ξανά στα θαύματα

Θα 'ρθω να σε πάρω μια βραδιά με φεγγαράκι
στους δρόμους τα φανάρια ανοιχτά για την αγάπη.
Πράσινα φανάρια στη σειρά
και στους καθρέφτες δυο φεγγάρια.

Πάμε ξανά στα θαύματα όπως μια φορά.
Κι αν δεν μας αφήσει η αγάπη στα μισά
Αίγινα θα πιάσουμε και Σύρα κι Ικαριά,
λύσε τα σχοινιά.
Ασημένιο μονοπάτι στην πλώρη μου
το φεγγάρι στα νερά,
καλοτάξιδο κορμάκι, βαπόρι μου,
πήγαινέ μας στ' ανοιχτά.

Σου το 'πα για τα σύννεφα

Σου το 'πα για τα σύννεφα
σου το΄πα για τα μάτια τα κλαμένα
για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας
πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα.
Στα φανερά και στα κρυφά
σου το 'πα για τα σύννεφα.
Για σένα και για μένα.

Σου το 'πα με τα κύματα
σου το 'πα με τη σκοτεινή ρουφήχτρα
με το σκυλί και με το κλεφτοφάναρο
με τον καφέ και με την χαρτορίχτρα.
Ψιθυριστά και φωναχτά
σου το 'πα με τα κύματα.
Σου το 'πα μες στη νύχτα.

Μια Κυριακή

Μια Κυριακή, ποιος το περίμενε πως θα 'ταν Κυριακή
Μια Κυριακή, ήρθες με τσίπουρο πιωμένος και ρακί
Μπήκες και πήρες το παιδί μου, μια Κυριακή
Βγήκες και πήρες την ψυχή μου, μια Κυριακή

Δεν το μπορώ, το προσκεφάλι του το άδειο να θωρώ
Δεν το βαστώ, να 'ναι το στόμα του γαρύφαλλο κλειστό
Κι έλα, ξερίζωσ' την καρδιά μου, σαν τον ανθό
Να μπω κι εγώ απ' το χώμα χάμω, να κοιμηθώ

Δραπετσώνα

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Μην κλαις

Μη μου μιλάς για τα πουλιά
μη μου μιλάς για τ'άστρα
ψεύτικα ήταν τα φιλιά
τα όνειρα κομμάτια

Μην κλαις, μην κλαις
τα μάτια που κλαιν
ποτέ, ποτέ την αλήθεια δε λεν.

Είν' ο καημός μου ένα πουλί

Επέτρωσεν ο πόνος μου
και δεν μπορώ να κλάψω
είναι βαρύ το χέρι μου
και πώς να σ'αγκαλιάσω

Είν' ο καημός μου ένα πουλί
που βγαίνει σα νυχτώνει
είν' ο καημός μου μια φωτιά
που όσο φυσάς φουντώνει

Τον ουρανό που σου 'ταξα

Τον ουρανό που σου 'λεγα
κι αυτόν που σου 'χα τάξει
τον είχα μόνο στ' όνειρο
και σε παλιά χαρτιά

Γι' αυτό και σ' τον ζωγράφισα
μ' ασήμι και μετάξι
κι έτσι η αγάπη έγινε
πουλάκι στη φωτιά

Τον ουρανό που γύρεψα
να βρω στην αγκαλιά σου
τον βρήκα μόνο μια στιγμή
μα ήταν σαν βυθός

Τρία τσιγάρα χρόνο

Τρεις μήνες το φθινόπωρο
κι άντεξες έναν μόνο
προτού να φύγεις μου ‘δωσες
τρία τσιγάρα χρόνο

Εγώ για το χατίρι σου
άκαπνος δε θα μείνω
όταν σε συλλογίζομαι
τρία τσιγάρα πίνω

Τη μέρα που ερωτεύτηκε ο ήλιος

Καθώς ο ήλιος σκαρφαλώνει
να φύγει πάνω απ' το βουνό
σε κάποιο μάνταλο σκαλώνει
μες το δικό της το στενό

Και τότε θέλει να γυρίσει
μα δεν μπορεί πρέπει να δύσει

Κοιτάζει σ' ένα παραθύρι
που καθρεπτίζει αντικρινά
τη βλέπει πάνω σε γεφύρι
να 'χει τα πόδια της γυμνά

Ο Άγιος Έρωτας

Αν είσαι από το είναι μου,
αν είσαι απ' την καρδιά μου
να 'ρθεις μες στα καινούρια μου
να σβήσεις τα παλιά μου
και να ξυπνήσεις μάτια μου
μέσα στην αγκαλιά μου

Αν είσαι ο ʼγιος Έρωτας
σκύβω να προσκυνήσω
μα, αν είσαι η αγάπη μου
με σένα πια θα ζήσω

Η πέρδικα

Της πέρδικας περπατησιά
εσύ ποτέ δεν είχες
ούτε στα χέρια κράταγες
των αλλονών τις τύχες

Της πέρδικας τη φορεσιά
στον ήλιο δε φορούσες
στον ουρανό περίσσευες
στα μάτια μου χωρούσες

Νερένια

Είχε μια φίλη η μάνα μου ψηλή κυπαρισσένια
απ' τα χωριά της θάλασσας, τη λέγανε Νερένια
μικρά καράβια κένταγε και τα 'ριχνε στο κύμα
μετά καθόταν κι έπιανε του τραγουδιού το νήμα

Θάλασσα μου μολυβένια
έχε τα παιδιά μας έννοια
τ' αρμενάκια θάλασσα
θάλασσα παντάνασσα.

Σελήμ

Εσύ κοιμάσαι στο Παγκράτι
μες στα σεντόνια τ' απαλά
κι αυτός να τρέχει μ' άσπρο άτι
στα όνειρά σου τα τρελά

Έχει λυμένα τα μαλλιά του
κι ένα βελούδο βυσσινί
στα μάτια του και στα φιλιά του
δίνει στο σώμα σου φωνή

Την πίκρα μου να βαπτιστείς

Τον πόνο μου να λυπηθείς
σαν να 'ταν χελιδόνι
που πήρε δρόμο σκοτεινό
και χάθηκε στο χιόνι

Την πίκρα μου να βαφτιστείς
να πάρεις τ' όνομά της
γιατί είναι βάρκα η καρδιά
κι ο χρόνος κωπηλάτης

Η εσάρπα

Σ' ένα κλαδί μαγιάτικο
πιάστηκε μια εσάρπα
την είδε το ροδάκινο
και ρόδισε η σάρκα

Σε ποιο λαιμό φτερούγιζε
και το άρωμά του ξέρει
λαβώθηκε ο άνεμος
μ' αόρατο νυστέρι

Νέα Λιόσια

Τη μέρα που σε χώριζα
του κήπου η αρμπαρόριζα
αρώματα σκορπούσε

Μα η ζωή μυστήρια
μετρούσε τα αργύρια
αυτού που σε πουλούσε

Κάπου στα Νέα Λιόσια
για πεντακόσια γρόσια
σε πρόδωσα κι ας ήξερα
το πόσο θα μου λείψεις

Ένα κρυμμένο αχ

Απ' τα περιβόλια του Βατούμ
στις λαϊκές του αλαλούμ
με διαλεκτή πραμάτεια

Λευκά σεντόνια κι εμπριμέ
να σου σκεπάσω στεναγμέ
τα μαύρα σκούρα μάτια

Σε κουταλάκια ξύλινα
και σε πιατάκια πήλινα
φιλιά ζωγραφισμένα

Τ' ολόγλυκο φιλί

Άμμο ξανθή της θάλασσας
ανάβω στα βουνά
σε μανουάλι ολόχρυσο
καιν εκατό κεριά

Τάματα και μαλάματα
βαρκούλες στα νερά
οι δώδεκα Απόστολοι
λύνουνε τα σχοινιά

Κυκλαδικό

Άσπρη καμάρα κι η όψη σου λάμπει
σαν τ' ʼι Γιώργη στο φως του καιρού
δίπλα η θάλασσα γυμνό διαμάντι
κόβει το σώμα του καλοκαιριού

Με παγιδεύουν της νύχτας τα χάδια
τα παραγάδια που απλώνεις εσύ
πώς να ημερέψω το σώμα που τρέμει
χρυσή μου ανέμη του πόθου κλωστή

Τα θαύματα

Να 'ρχόσουνα στον ύπνο μου σεμνή και λυπημένη
αγία που μαρτύρησε απ' όλους ξεχασμένη
να γονατίσω ταπεινά και να σε προσκυνήσω
να πω συγνώμη τρεις φορές και να μετανοήσω

Όμως αυτά τα θαύματα γίνονταν σ' άλλα χρόνια
τότες που ζούσαν άνθρωποι με καθαρή ψυχή
που κοίταγαν πολύ ψηλά στου ουρανού τ' αλώνια
και ξέρανε ποιο σύννεφο θα φέρει τη βροχή

Θα σ' το πω το τραγουδάκι

Δώσ' μου χαρτί δώσ' μου καπνό
τσιγάρο για ν' ανάψω
να τυλιχτώ στο σύννεφο
τραγούδι να σου γράψω

Δώσ' μου κρασί δώσ' μου να πιω
ένα ποτήρι δώσ' μου
να τραγουδήσω και να πω
εδώ είν' ο ουρανός μου

Στα μάγια και στα όνειρα

Στα μάγια και στα όνειρα έκτισα τη ζωή μου
κι ένα λουλούδι φύτεψα μες στην αναπνοή μου
το έκοψες το μύρισες έφυγες και δε γύρισες

Στον ήλιο και στον άνεμο έδεσα την ψυχή μου
με μια κλωστή και μέτρησα στο φως την αντοχή μου
την έκοψες την έσπασες έφυγες και με ξέχασες

Πόνος άπονος

Αν ήσουν πέτρα θα 'σπαγες
και λουλουδάκι θα 'βγαζες
απ' τη ραγισματιά

Να σκύβω να μυρίζομαι
να νοιώθω πως ζαλίζομαι
από γλυκιά ματιά

Μα είσαι πόνος άπονος
κρυφή λαβωματιά

Ό,τι σε πάει στο Θεό

Είπαν τα χείλη σου τα όνειρα περνάνε
κι αυτό που ζήσαμε μου λες θα ξεχαστεί
είμαστε κύματα που πέφτουνε και σπάνε
πάνω σε ξένου καραβιού την κουπαστή

Δεν έχει ψέμα στη ζωή να μην τελειώνει
να σε φυλάξει ώσπου να ‘ρθει το πρωί
ό,τι σε πάει στο Θεό μετά σε λιώνει
χάνεται μέσα στη δική του τη ζωή

Άσπρο καϊκι στη Νέα Πέραμο

Ένα βραδάκι στο λιμανάκι στη Νέα Πέραμο
βυζαντινό ήρθε καραβάκι από την Πέργαμο
με το φεγγάρι χρυσοβαλμένο σε στάμνα πήλινη
κι είχε στην πλώρη του σκαλισμένη γοργόνα ξύλινη

Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου

Η ζωή δυο κομμάτια

Βαριά δειλινά κι αξημέρωτα βράδια
οι δρόμοι βουνά και τα λόγια σκοτάδια

Χαμένη ζωή μοιρασμένη στη μέση
σ' αυτό που μπορώ και σ' αυτό που μ' αρέσει
χαμένη και συ που σε είχα για μάτια
χαμένη και συ κι η ζωή δυο κομμάτια

Ατλαντίδα

Μια νύχτα με πανσέληνο
γυρεύω να σε δω
σ' ένα τοπίο αέρινο
θαλασσινό κι εβένινο
να βγεις απ' το νερό

Δελφίνια παιχνιδιάρικα
σου λύνουν τα μαλλιά
φεγγάρια διαβατάρικα
και μάτια ταξιδιάρικα
μου παίρνουν τη μιλιά

Ο σκλάβος

Έρχομαι απ' την Ανατολή με μια χρυσή φρεγάτα
πέντε πασιάδες είχαμε, όμορφα τραγουδούσαν

Είχαμε σκλάβο όμορφο, στα σίδερα δεμένο
ο σκλάβος αναστέναξε και στάθηκε η φρεγάτα
κι ο καπετάνιος φώναξε πο 'πάνου από την πλώρη:

Ποιος βαριαναστέναξε και στάθηκε η φρεγάτα;

Τα κορμιά και τα μαχαίρια

Τα κορμιά και τα μαχαίρια
άντε κάποτε αλλάζουν χέρια,
τα σημάδια τους αφήνουν
που πονανε και δε σβήνουν.

Άγγιξέ με, φίλα με, μύρισέ με
κρύψου μέσα μου, κατοίκησε με,
σαν παλιό κρασάκι φύλαξέ με
ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά,
αχ! ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά
είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά.

Το παράπονο

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Σαν την αγάπη την κρυφή ( Αταξινόμητα )

Δεν είναι πόνος να πονεί,
πόνος να θανατώνει,
σαν την αγάπη την κρυφή,
που δεν ξεφανερώνει.

Θαρρώ πεινώ, μα γω διψώ,
με δε διψώ, νυστάζω,
με δε νυστάζω ξαγρυπνώ
για σε κι αναστενάζω.

Σε παραλίες κι αμμουδιές

Σε παραλίες κι αμμουδιές
καθώς ξαπλώνουν οι καρδιές
με κάτι ονόματα απάνω τους γραμμένα.
Ας ήταν Θεέ μου μπορετό
να 'ρθει ένα κύμα δυνατό
κι όπως θα ξύπναγα
να τα 'χα όλα σβησμένα.

Θα βγάλω εισιτήριο
να φύγω μακριά σου
με τρένο, με καράβι
με ό,τι βρω.

Η ξενιτιά

Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές.
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές.

Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.

Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές
αετών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές.

Έφυγες νωρίς

Έφυγες νωρίς, ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω
Έφυγες νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια μυστικά, την άλλη όψη σου ν' αγγίξω
Λόγια μαγικά από έναν κόσμο μου κρυφό

Έφυγες νωρίς, κομματιασμένες υποσχέσεις
Έφυγες νωρίς, χειρονομίες βιαστικές
Έκλεισες σιγά την πόρτα μήπως με πονέσεις
Βρήκες τελικά δυο-τρεις κουβέντες τυπικές

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Μάνα μου και Παναγιά

Ο ήλιος ήσουν κι η αυγή
της νύχτας το φεγγάρι
της μάνας μου ήσουν η ευχή
της Παναγιάς η χάρη

Έφυγες και κλαίει ο άνεμος το κύμα
κλαίνε τ' άστρα κι η νυχτιά
κλαίει κι η μάνα μου στο μνήμα
κλαίει, κλαίει κι η Παναγιά

Και θα χαθώ

Και θα χαθώ από κοντά σου θα χαθώ
καπνός θα γίνω χώμα, χώμα και νερό
και θα χυθώ μες στα ποτάμια θα χυθώ
κοντά σου ούτε ένα, ούτ' ένα λεπτό

Τις Κυριακές θα με ζητάς στις εκκλησιές
τα Σαββατόβραδα θα ψάχνεις στο λιμάνι
στου σκοτωμένου έρωτά μας τις γωνιές
θα κλαις μα τίποτα δε θα σου κάνει

Και θα ριχτώ μέσα στο κύμα θα ριχτώ
αφρός θα γίνω βότσαλο, βότσαλο αλμυρό
και θ' αρνηθώ, όλο τον κόσμο θ' αρνηθώ
κοντά σου ούτε, ούτ' ένα λεπτό

Βροχή τα παράπονα

Βροχή τα παράπονα
τα λόγια σου τα άπονα βροχή
στα στήθη μου ανοίγουνε
πληγές που δεν κλείνουνε γιατί

Κι εσύ πάλι μόνος σου
να παίρνεις το δρόμο σου σκυφτός
κι αυτό που μας έδενε στο χθες
τώρα έγινε καημός

Ζεϊμπέκικο

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς

Δε μας ακούς που τραγουδάμε
με φωνές ηλεκτρικές
μες στις υπόγειες στοές
ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε
τις βασικές σου τις αρχές

Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω

Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω
να με σκεπάσει το νερό
τη δύστυχη ζωή που κάνω
να την αντέξω δεν μπορώ

Θα ξεχαστώ από τους φίλους
θα με ξεχάσουν συγγενείς
και θα χαθώ σ' αυτά τα βάθη
που δε θα τα πάτησε κανείς

Τα παλικάρια

Είπες μακριά θα φύγω
και δε θα γυρίσω
πίσω στη στεριά

Όμως πάλι κάποιο βράδυ
πικραμένος θα 'ρθεις
απ' την ξενιτιά

Τα παλικάρια έχουν δέσει
έχουν δέσει την καρδιά τους
σαν καράβια στα βαθιά νερά

Πάλι θα κλάψω

Μη χαμηλώνεις τα μάτια σου στο χώμα
γλυκιά μου αγάπη συγγνώμη μη ζητάς
κι αν η δική μου καρδιά πονά
θα τη γιατρέψω ξανά

Πάλι θα κλάψω πάλι θα γελάσω
τι κι αν εσύ χαθείς
νύχτες πικρές το ξέρω θα περάσω
ώσπου να ξεχαστείς

Απόψε σε θέλω

Απόψε σε θέλω, σε θέλω ξανά
μα εσύ πουθενά εδώ γύρω
απόψε σε θέλω, σε θέλω πολύ
να γίνεις χαλί και να γείρω

Πικρό είναι το στόμα, τσιγάρα σωρό
και δεν το μπορώ να ησυχάσω
νεκρό είναι το σώμα κι εσύ πουθενά
να κάνω έτσι να, να σε πιάσω

Άμα δείτε το φεγγάρι

Κι άλλη μέρα πέρασε να σε περιμένω
κι άλλο Σαββατόβραδο έφυγε χαμένο
κι ο καημός με άρπαξε πάλι απ' τον ώμο
θάμπωσαν τα μάτια μου να κοιτώ στο δρόμο

Άμα δείτε το φεγγάρι
να του πείτε να μη βγει
να μη δει τα δάκρυά μου
που πλημμύρισαν τη γη

Δυο πόρτες έχει η ζωή

Το τελευταίο βράδυ μου
απόψε το περνάω
κι όσοι με πίκραναν πολύ
τώρα που φεύγω απ' τη ζωή
όλους τους συγχωρνάω

Όλα είναι ένα ψέμα
μια ανάσα μια πνοή
σαν λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή

Δεν είναι που φεύγεις

Δεν είναι που φεύγεις κι όλα τελειώνουν
δεν είναι που τώρα τα μάτια βουρκώνουν
δεν είναι που μένει σε μένα ο πόνος
και χάνονται οι μέρες οι ώρες ο χρόνος

Μα είναι που πρέπει εγώ να ξεχάσω
εγώ να πονέσω μονάχη να κλάψω

Δεν είναι που φεύγεις και τώρα σε χάνω
δεν είναι που πρέπει να δω τι θα κάνω
δεν είναι η πίκρα που έχω στο στόμα
δεν είναι που θέλω τα χείλη σου ακόμα

Έκλαψα χτες

Έκλαψα χτες σαν μέτρησα
τις πίκρες της ψυχής μου
κι εσύ δεν ήσουν πλάι μου
αστέρι της ζωής μου

Έκλαψα χτες σαν μέτρησα
τις νύχτες που 'μαι μόνος
τις νύχτες που σ' αναζητώ
και με καρφώνει ο πόνος

Μείνε αγάπη μου κοντά μου

Σ' αγάπησα στον πόνο σου απάνω
και τη φτωχή μου σου 'δωσα καρδιά
τώρα όμως σου πέρασε ο πόνος
και να φύγεις θέλεις μακριά

Μείνε αγάπη μου κοντά μου σου μιλάω για καλό
θα με συνηθίσεις και θα μ' αγαπάς
όπως σ' έχω συνηθίσει κι όπως σ' αγαπώ εγώ
δε θα σ' αγαπήσει κανείς όπου κι αν πας

Τις πίκρες σου χαρές τις έχω κάνει
και νόμισα θα βάλουμε στεφάνι
τώρα όμως σου πέρασε ο πόνος
και να φύγεις θέλεις μακριά

Οι άντρες δεν κλαίνε

Να μ' αγαπήσεις είν' αργά
και γνώμη να σου αλλάξω
τρέξε να βρεις τη μοίρα σου
κι εγώ καιρό να κλάψω

Στο καλό καημέ μου πικρέ
κι αγαπημένε
και μην κλάψεις για μένα ποτέ
οι άντρες δεν κλαίνε δεν κλαίνε

Μες στην πολλή σκοτούρα μου

Μες στην πολλή σκοτούρα μου
γιατί να σε γνωρίσω
κλαίω και λέω μυστικά για σένανε
γιατί να σ' αγαπήσω

Γιατί να κάθεσαι να λες
πως πια δε με γνωρίζεις
αφού η καρδιά μου επόνεσε για σένανε
γιατί με βασανίζεις

Μια ζωή μέσα στους δρόμους

Το δρόμο που μου δείχνεις να βαδίσω
τον γνώρισα από μικρή
ζητάω τώρα κάπου ν' ακουμπήσω
ν' αφήσω την παλιά ζωή

Μια ζωή μέσα στους δρόμους και στις νύχτες
μια ζωή με παρανόμους και ξενύχτες
μια ζωή τα ίδια λόγια να μου λένε
έχω βαρεθεί τον κόσμο, κι όλα μου φταίνε

Κάτω απ' το πουκάμισό μου

Κάτω απ' το πουκάμισό μου
η καρδιά μου σβήνει
κι αν το σφάλμα είναι δικό μου
δείξε καλοσύνη

Ζήσαμε στιγμές ωραίες
έχουμε αναμνήσεις
κι είναι κρίμα για ένα σφάλμα
όλα να τα σβήσεις

Τα παράνομα φιλιά μου
τα 'χω κόψει σ' το 'χω πει
βγάζω αίμα απ' την καρδιά μου
και σου βάζω υπογραφή

Κι ύστερα

Κι ύστερα πήρες από πάνω μου το χιόνι
κι ύστερα τίναξες τη στάχτη απ' τη ζωή μου
πήρες στα μάτια το παράπονο να λιώνει
κι ύστερα έκλαψα κοντά σου ως το πρωί

Κι ύστερα κι ύστερα
μα δεν υπάρχει ύστερα
κλείσαν ξανά τα σίδερα
κι όλα τελειώνουν σήμερα

Με πνίγει τούτη η σιωπή

Πικρό το βράδυ σκυθρωπό
αργεί να ξημερώσει
στο σπίτι μέσα το κλειστό
ερημιά έχει φυτρώσει

Με πνίγει τούτη η σιωπή
τούτη η στενοχώρια
στο δρόμο να 'χουνε γιορτή
κι εμείς να ζούμε χώρια

Αυτό το βράδυ δεν μπορώ
γωνιά να βρω ν' αράξω
στο δρόμο τον ερημικό
να βγω και να φωνάξω

Το παράπονο του αλήτη

Αλήτη μ' είπες μια βραδιά
χωρίς καμιά αιτία
μα του αλήτη η καρδιά
δε σου κρατάει κακία

Θα 'ρθει καιρός όμως μικρή
να το μετανοήσεις
για του αλήτη την καρδιά
θα κλάψεις θα δακρύσεις

Αράπικο λουλούδι

Απόψε σε θυμήθηκα ξανά
η καρδιά μου δε σε ξεχνάει
αράπικο λουλούδι μαγικό
κι όνειρό μου μεθυστικό

Πώς μπορείς εσύ να λησμονήσεις
μια πεντάμορφη που θ' αγαπήσεις
κι όσα έζησες μ' αυτήν να σβήσεις
να την αρνηθείς

Θαλασσογραφία

Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι

Θα 'θελα να ήσουν ( Αγάπη μου )

Θα 'θελα να ήσουν σαν εικόνα άγια
σαν γλυκιά ανταύγεια να σε προσκυνώ
να μη σ' έχει αγγίξει χέρι άλλο ξένο
και να σε πηγαίνω ως τον ουρανό

Αγάπη μου, αγάπη μου
εγώ μονάχα σ' αγαπώ
αγάπη μου, αγάπη μου
πολύτιμη σαν φυλαχτό

Αν είσαι πλάι μου

Αν είσαι πλάι μου μπορώ
το φόβο να νικήσω
τον κόσμο ν' αγαπήσω
κι ίσως ν' αγαπηθώ

Αν είσαι πλάι μου μπορώ
να μ' αντιμετωπίσω
τη μοίρα μου να ορίσω
να μεταμορφωθώ

Μόνος μου πώς να πορευτώ
και πού να επιστρέψω
χωρίς εσένα είμαι μισός
κι ίσως να μην αντέξω

Παράπονο

Βαριά βραχιόλια οι λύπες
πως μ' αγαπάς δεν είπες
το 'χω παράπονο μάνα μου, στόμα μου
κι ας πέθαινε το σώμα μου.

Δε θέλω, φως μου, κόσμο
στα χείλη μου έχω δυόσμο
το 'χω παράπονο πάρε μου, ζήτα μου
της λησμονιάς σαΐτα μου.

Χαμένη χαρά

Ήθελα να 'ρθω το σπίτι μας να δω
που τόσα χρόνια έζησα κοντά του
την πόρτα του κοιτώ λαχτάρησα να μπω
ράγισ' η καρδιά μου κι η καρδιά του

Χαμένη χαρά χιλιάδες φιλιά
που πήγατε και έμεινα μονάχος
ρωτάω γιατί το κάθε σκαλί
ανάμνηση να γίνεται και λάθος

Το ποτηράκι της καρδιάς

Απόψε που μου λείπεις
πόσο σε ζητώ
βάζω φτερά στη σκέψη μου
και πλάι σου πετώ

Κοντά μου γύρισε γιατί ξεχείλισε
το ποτηράκι της καρδιάς
για το χατίρι σου και τα δυο χείλη σου
κλαίνε τ’ αστέρια της βραδιάς

Σερβικάκι ερωτικό

Απόψε θα 'ρθω να σ' το πω
για σένανε πως λιώνω
μ' ένα φιλί σου ξεχνώ τον πόνο
μ' ένα φιλάκι σου μικρή ξεχνώ τον πόνο
απόψε θα 'ρθω, για σένα λιώνω

Ματζόρε το μπουζούκι μου
για σένανε θα παίξει
κι όταν θα φέξει θα σου το πω
το τραγουδάκι π' αγαπάς που έχει μεράκι
για ένα φιλάκι, σε αγαπώ

Σαν της βροχούλας το νερό

Σαν της βροχούλας το νερό
πέσε στην αγκαλιά μου
και σαν παιδάκι θα σου πω
όλα τα μυστικά μου

Ματάκια που τα ζήλεψα
χείλη που δε φιλούσα
και στης αγάπης τ’ όνειρο
μόνο τα συναντούσα

Είσαι για μένανε καημός
του έρωτα το χάδι
που μου ανάβει το μυαλό
στη σκέψη μου το βράδυ

Πρώτο φθινόπωρο

Ένα παράπονο και ένα δάκρυ
πρώτο φθινόπωρο πρώτη βροχή
απόψε η σκέψη μου δε βρίσκει άκρη
απόψε λύγισε η αντοχή

Ένα σκοτείνιασμα που με βαραίνει
πικρή ανάμνηση σαν μαχαιριά
πρώτο φθινόπωρο που με πεθαίνει
πρώτο φθινόπωρο χωρίς χαρά

Οι άρχοντες

Από παιδιά μέσα στους δρόμους τριγυρνάμε
και κάνουμε όνειρα για την παλιοζωή
τα καλοκαίρια στην Αθήνα τα περνάμε
μα δε φοβόμαστε κι ονειρευόμαστε
αυτές τις ώρες που θα ‘ρθουν για να γλεντάμε

Έχουμε κάτι ζηλευτό κι ας είναι χάλι
είμαστε άφραγκοι με πλούσια καρδιά
τέτοια παρέα στον ντουνιά δεν είναι άλλη
μα δε φοβόμαστε κι ονειρευόμαστε
πως θα κερδίσουμε λαχείο μια βραδιά

Ο κουρασμένος δρόμος μου

Ήρθα και φεύγω μόνος μου
είμαι καπνός κι αγέρας
ο κουρασμένος δρόμος μου
ήταν χαρά μιας μέρας

Ήταν χαρά που κράτησε
όσο κρατάει ένα χάδι
και πριν προλάβω να χαρώ
την έχασα το βράδυ

Ήρθα και φεύγω μόνος μου
μες στην καρδιά της μπόρας
τα όνειρα κι ο τόπος μου
ήταν χαρά μιας ώρας

Λαύριο

Φέρναμε φοίνικες από το Λαύριο
για να φυτρώσουν στις αυλές
χτικιάρης ουρανός θολό το αύριο
και κάτι βρώμικες ψυχές

Κι όλο ψάχναμε να βρούμε μια γωνιά
να μπολιάσουμε τη νύχτα για ν' ανθίσει
ρίχναμε κρασί μες στη μητέρα φύση
να πλύνει το φονιά

Η κούρσα

Πάρε την κούρσα κι έλα νωρίς
Πασαλιμάνι γύρω στις τρεις
έλα να πιούμε να ζαλιστούμε
τον ψεύτη κόσμο για λίγο ζούμε

Έλα τα κέφια μου μην τα χαλάς
θέλω να χαίρεσαι και να γλεντάς
δώσ' μου μικράκι μου τρελά φιλιά
πες μου κουκλί μου λόγια γλυκά

Κι αν έχει κίνηση μην το σκεφτείς
πάρε το τρένο κι έλα νωρίς
έλα να πιούμε να ζαλιστούμε
τον ψεύτη κόσμο για λίγο ζούμε

Γείραν τα μάτια μου στη γη

Μας πήρε η νύχτα μας πήρε η μπόρα
κι ένας τρελός βοριάς που φύσηξε νωρίς
ποιος σταματάει στη μεγάλη κατηφόρα
μες στο σκοτάδι πού να δεις να κρατηθείς

Γείραν τα μάτια μου στη γη και ξεχαστήκανε
πόσο κουράστηκα ζωή να περιμένω
δεν είχα όνειρα πολλά κι όμως χαθήκανε
σαν περιστέρια στον καιρό τον παγωμένο

Ας ήτανε να ήξερα

Αν ξαναγύρισες να βρεις παρηγοριά
εκεί που έφυγες πριν χρόνια μια φορά
εκεί που άφησες κουρέλι τη ζωή μου
και μία πόρτα ανοιγμένη στο βοριά

Ας ήταν να ήξερα το μόνο που ήθελα
αλήθεια αν ήτανε αυτή η συγγνώμη
θα σβήναν τα σύννεφα και θα ‘τανε σήμερα
μπροστά στην αγάπη μας χιλιάδες οι δρόμοι

Ανάμνηση και πίκρα

Φάληρο και Ελευσίνα
Πέραμα Σκαραμαγκά
επηγαίναμε για μπάνιο
όταν είμαστε παιδιά

Τρώγαμε το μαριδάκι
απ' τα καθαρά νερά
δεν υπήρχανε φουγάρα
υπονόμοι και λοιπά

Τώρα Αθήνα όλοι σε βρίζουν
δε σ' αγαπάνε και σε μισούν
γίνονται ανάμνηση οι ομορφιές σου
που τις γκρεμίζουν και ξεψυχούν

Έρχονται βράδια

Λέω σε ξέχασα και πια δε σε θυμάμαι
κι ότι για μένα είσαι πια μηδενικό
μα κάτι νύχτες απ' το κλάμα δεν κοιμάμαι
γιατί στη σκέψη μου γυρνάς σαν ξωτικό

Έρχονται βράδια βαριά ρημάδια
μες στη ζωή μου και κάνουν μάγια
που με πληγώνουν και με ματώνουν
όταν σε σένανε η σκέψη μου γυρνά

Λέω πως χάθηκες και γίνηκες αγέρας
κι έμεινες μόνο μια ανάμνηση κακιά
μα όταν χάνεται το φέγγος της ημέρας
ο εφιάλτης σου ξανά με κυνηγά

Νανούρισμα

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
έλα πάρε και τούτο
μικρό μικρό σου το 'δωσα
μεγάλο φέρε μου το

Μεγάλο σαν ψηλό βουνό
ψηλό σαν κυπαρίσσι
ν' απλώνονται οι κλώνοι του
σ' ανατολή και δύση

Ο μηχανικός ( Δωδεκάννησα )

Ή μηχανικός θα γίνω
ή μηχανικός θα γίνω
ή στην άμμο θ' απομείνω
ή μηχανικός θα γίνω
ή στην άμμο θ' απομείνω

Πρόσεχε κολαουζέρη
πρόσεχε κολαουζέρη
με το γράδο εις το χέρι
πρόσεχε κολαουζέρη
με το γράδο εις το χέρι

Σε δυο βουνά ανάμεσα ( Ανατολική Ρωμυλία )

Σε δυο βουνά ανάμεσα
κλήμα ήταν φυτρωμένο

Κάμνει σταφύλι ραζακί
κι το κρασί μουσχάτο

Το πινουν άντρες δε μεθούν
μάνες παιδιά δεν κάμουν

Της τριανταφυλλιάς τα φύλλα ( Μικρά Ασία - Σμύρνη )

Της τριανταφυλλιάς τα φύλλα βρ' αμάν
θα τα κάνω φορεσιά αμάν γκελ αμάν
σεβνταλή μ' αμάν

Να τα βάλω να περάσω βρ' αμάν
να σου κάψω την καρδιά αμάν γκελ αμάν
σεβνταλή μ' αμάν

Σένα τα λέγω κι άκου τα
πάρε χαρτί και γράψε τα

Ωραία που 'ναι την αυγή

Ωραία που ‘ναι την αυγή
όταν γλυκοχαράζει
χαρά σε κείνη την καρδιά
που δεν αναστενάζει

Σγουρέ βασιλικέ μου
με φύλλα πράσινα
θέλω τον έρωτά σου
με χίλια βάσανα

Τι σε μέλλει εσένανε

Τι σε μέλλει εσένανε
από πού είμαι εγώ
απ' το Καραντάσι φως μου
ή απ' το Κορδελιό

Τι σε μέλλει εσένανε
κι όλο με ρωτάς
από ποιο χωριό είμαι εγώ
αφού δε μ' αγαπάς

Απ' τον τόπο που είμαι εγώ
ξέυρουν ν' αγαπούν
ξεύρουν τον καημό να κρύβουν
ξεύρουν να γλεντούν

Ο Μποχώρης

Άιντε του καημένου του Μποχώρη
του τη σκάσαν στο βαπόρι
άιντε του τη σκάσαν στο βαπόρι
και του πήραν πεντακόσια
όλο λίρες κι όλο γρόσια

Άιντε τον καημένο το Μποχώρη
τον τυλίξανε στην πλώρη
άιντε τον τυλίξανε στην πλώρη
και του πήραν στο ζάρι
άιντε το καινούργιο του ζουνάρι

Σ' αυτό τ' αλώνι ( Δυτική Θράκη )

Σ' αυτό το αλώνι Ελένη μου
σ' αυτό το αλώνι το φαρδύ
σ' αυτό τ' αλώνι το φαρδύ
τρανός χορός που γίνεται

Να 'χα μήλο Ελένη μου
να 'χα μήλο να 'χα ρόιδο
να 'χα μήλο να 'χα ρόιδο
να πέταγα μες στο χορό

Τζιβαέρι ( Μικρά Ασία - Σμύρνη )

Α, σαν θυμηθώ το ταίρι μου
ότι μακρά μου μένει αμάν αμάν
Τζιβαέρι μου
ότι μακρά μου μένει ωχ ωχ

Α, μαύρος καπνός σαν σύννεφο αμάν
απ' την καρδιά μου βγαίνει αμάν αμάν
άιντε εσύ με τρέλανες
απ' την καρδιά μου βγαίνει ωχ ωχ

Μάγκικο ( Σκερτσοπεταχτό )

Μάγκικό μου νόστιμό μου σκερτσοπεταχτό
με τα ναζάκια σου μ' έχεις τρελό
σαν σε βλέπω από κοντά μου να περνάς μικρό
μου ξετρελαίνεις φως μου το μυαλό

Έλα δώσ' μου τα φιλιά σου μείνεπια με με
μη θέλεις φως μου να χαθώ για σε
έλα μάγκικο σκερτσόζο δώσ' μου μια ματιά
να μου γιατρέψεις φως μου την καρδιά

Υποψία να μην έχεις ( Μικρά Ασία - Σμύρνη )

Υποψία να μην έχεις
ότι πως δε σ' αγαπώ
κι εγώ χάνομαι για σένα
μία ώρα αν δε σε δω

Συ μπαξές κι εγώ φιντάνι
να σ' απαρνηθώ δεν κάνει
να σ' απαρνηθώ δεν κάνει
συ μπαξές κι εγώ φιντάνι

Με μήνυσε η αγάπη μου ( Μακεδονία )

Άιντε με μήνυσε η αγάπη μου
να πάω να με φιλέψει
την εβδομάδα τρεις φορές

Άιντε την εβδομάδα τρεις φορές
το μήνα δεκαπέντε
μα εγώ ήμαν ξένος κι ατζαμής

Μήλο μου κόκκινο

Μήλο μου κόκκινο ρόιδο βαμμένο
μήλο μου κόκκινο ρόιδο βαμμένο
γιατί με μάρανες τον πικραμένο
γιατί με μάρανες τον πικραμένο

Παένω κι έρχομαι μα δε σε βρίσκω
παένω κι έρχομαι μα δε σε βρίσκω
βρίσκω την πόρτα σου μανταλωμένη
βρίσκω την πόρτα σου μανταλωμένη

Κουκλάκι

Φίλα με στο στόμα δε βαστώ
δώσ' μου ένα φιλάκι πεταχτό
σε αγάπησα μικράκι μου πολύ κουκλάκι μου
δόθηκα στο λάγνο σου φιλί

Τι κακό τι απονιά
που 'χεις για μένα φως μου μέσα στην καρδιά
στο σεβντά μ' έριξες για να πονώ κουκλάκι μου
ντέρτι μου 'βαλες παντοτινό

Κλαίει η καρδιά μου κι αναστενάζει ( Δυτική Θράκη )

Τρία καρά- βόηθα Παναγιά
τρία καράβια φεύγουνε
πο μέσα από την Πόλη
κλαίει η καρδιά μου κι αναστενάζει

Το 'να φορτώ- βόηθα Παναγιά
το 'να φορτώνει το σταυρό
και τ' άλλο το ευαγγέλιο
κλαίει η καρδιά μου κι αναστενάζει

Με έχεις μπερντεμένο ( Ανατολική Θράκη - Κων/πολη )

Μ' έχεις μπερντεμένο μ' έχεις
ωσάν τη μέλισσα
σκλάβος κι αγοραστής σου μικρό μου
εγώ εβαζέστησα

Μ' έχεις μπερντεμένο μ' έχεις
το νου και την καρδιά
σκλάβο θα με πουλήσεις μικρό μου
μέσα στη Μπαρμπαριά

Κανελόριζα

Κάτω στο γιαλό κάτω στο περιγιάλι
κόρην αγαπώ κόρην αγαπώ

Κόρην αγαπώ ξανθή και μαυρομάτα
δώδεκα χρονών δώδεκα χρονών

Δώδεκα χρονών που ο ήλιος δεν την είδε
παρά η μάνα της παρά η μάνα της

Από τα γλυκά σου μάτια ( Μικρά Ασία - Σμύρνη )

Από τα γλυκά σου μάτια
τρέχει αθάνατο νερό σεβντίμ αμάν
και σου γύρεψα λιγάκι
και δε μου ‘δωσες να πιω

Ολμάζ πιπίνι μου Ολμάζ
να με πεθάνεις πολεμάς
να με πεθάνεις πολεμάς
Ολμάζ πιπίνι μου Ολμάζ

Αγκινάρα με τα αγκάθια ( Ρούμελη )

Αγκινάρα με τ' αγκάθια
και με τα λουλούδια τ' άσπρα
και με τα λουλούδια τ' άσπρα
αγκινάρα με τ' αγκάθια

Μην παραμυρίζεις τόσο
και με κάνεις και νυχτώσω
και με κάνεις και νυχτώσω
μην παραμυρίζεις τόσο

Έχεις το χρώμα της αυγής ( Κυκλάδες )

Ο ήλιος εβασίλεψε
η μέρα σκοτεινιάζει
και το δικό σου πρόσωπο
σαν το φεγγάρι μοιάζει

Έχεις το χρώμα της αυγής
και σαν νεράιδα μοιάζεις
με τα γλυκά τα μάτια σου
το φως μου σκοτεινιάζεις

Η τράτα μας η κουρελού

Η τράτα μας η κουρελού
η χιλιομπαλωμένη
όλο την εμπαλώναμε
κι αυτή ήταν ξεσκισμένη

Εβίρα μια στα πανιά
βρε πήρα δυο στο χωριό
βρε πήρα τρεις στο σπίτι της

Καράβι Καραβάκι ( Ανατολική Θράκη - Κων/πολη )

Καράβι καραβάκι
που πας γιαλό γιαλό
έβγα να σε διω

Μάγια μου 'χεις καμωμένα
και τρελαίνομαι για σένα
μάγια μου 'χει η αδερφή σου
και τρελλαίνομαι μαζί σου

Απάνω στην τριανταφυλλιά

Απάνω στη μαύρα μου μάτια
απάνω στην τριανταφυλλιά
χτίζειν η πέρδικα φωλιά

Χτίζειν η πέ- μαύρα μου μάτια
χτίζειν η πέρδικα φωλιά
σιμπαινοβγαίνουν τα πουλιά

Η Έλλη ( Μικρά Ασία - Σμύρνη )

Η Έλλη θέλει σκότωμα
θέλει καραμανιόλα
γιατί άφησε τον άντρα της
και τα παιδιά της όλα

Είναι καρδιές όπου γελούν ( Μικρά Ασία - Σμύρνη )

Είναι καρδιές όπου γελούν
είναι καρδιές που κλαίνε
είναι καρδιές όπου πονούν
τον πόνο τους δε λένε

Γαλανή γαλαζιανή

Με κάλεσε μια αρχόντισσα
γαλανή γαλαζιανή
με κάλεσε μια αρχόντισσα
κόρη Καλαματιανή

Να πάω να δειπνήσω
μαύρα μάτια να φιλήσω

Θα σπάσω κούπες ( Μικρά Ασία - Σμύρνη )

Θα σπάσω κούπες για τα λόγια που 'πες
και ποτηράκια για τα πικρά λογάκια
αμάν άμαν, πια μικρό μην κλαις
αμάν άμαν, κι έχεις ό,τι θες

Αμοργιανό νερό ( Κυκλάδες )

Αμοργιανό είναι το νερό
Αμοργιανή κι η βρύση
Αμοργιανή είν' κι η κοπελιά
που πάει να γεμίσει

Αμοργιανό μου πέρασμα
να 'χεις καλό ξημέρωμα

Έχε γεια καημένε κόσμε ( Ρούμελη )

Έχε γεια καημένε κόσμε
έχε γεια γλυκιά ζωή

Έχετε γεια βρυσούλες
λόγγοι βουνά ραχούλες
έχετε γεια βρυσούλες
κι εσείς Σουλιωτοπούλες

Ένας αϊτός ( Ρούμελη )

Ένας αϊτός μωρέ ένας αϊτός
καθότανε ναι μωρέ, καθότανε
αχ ένας αϊτός καθότανε
στον ήλιο και λιαζότανε
ναι μωρέ λιαζότανε

Γιωργίτσα

Εγώ 'λεγα να σ' αγαπώ Γιωργίτσα μου
κανείς να μην το ξέρει
τώρα το μάθανε οι δικοί Γιωργίτσα μου
το μάθανε κι οι ξένοι

Από την πόρτα σου περνώ

Από την πόρτα σου περνώ
κι από τη γειτονιά σου
για να με δεις και να χαρεί
κι εσένα η καρδιά σου

Αννούλα ( Μακεδονία )

Ήμουν ξέγνοιαστο πουλί
όταν σ' είχα πρωτοϊδεί
την αυγούλα, Άννα μου Αννούλα
έφυγες κι έχεις χαθεί

Από τα πολλά που μου 'χεις καμωμένα ( Μικρά Ασία - Σμύρνη )

Από τα πολλά που μου 'χεις καμωμένα
δε σε θέλω πια δε σε θέλω πια
τα σωθικά μου τα 'χεις μαυρισμένα
δε σε θέλω πια δε σε θέλω πια

Αλατσατιανή

Τι να την κάνω τη ζωή
τι να την κάνω τη ζωή
αν είναι κι άλλη τόση Αλατσατιανή
αν είναι κι άλλη τόση κατωχωριανή

Σεβάχ ο θαλασσινός

Στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι
γαλέρες έρχονται και πάνε
ρεσάλτα κάνουνε οι μούτσοι
κι οι πειρατές μεθοκοπανε
στο καπηλειό το λιμανίσιο

Πηνελόπη

Μου λες κουράστηκες δε θες να περιμένεις
είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις
κι εγώ που γύρισα τον κόσμο δίχως χάρτη
άκου τι έμαθα δεμένος στο κατάρτι

Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω

Σε παίζουνε στα ζάρια και σε χάνουν
κάθε μέρα εδώ πέρα
και σβήνουνε τα ίχνη της αυγής
τα μεσημέρια τα ξεφτέρια
και κλέβουνε απ' τις αυλές
παλιά χαμόγελα γλυκά
κι οι δρόμοι γίνανε χλωμοί
κι η μοναξιά τόσο πυκνή
που δεν μπορείς να περπατήσεις

Φύσηξε έρωτας βοριάς

Και να 'μαι τώρα πάλι στο καράβι
γι' άλλο ταξίδι μα η ίδια θάλασσα μ' αρπάζει
κι απάνω που 'λεγα η φωτιά δεν ξαν' ανάβει
αν ναυαγήσω κι άλλη μια δε με πειράζει

Μάτια που δε βλέπονται

Πάει καιρός που έφυγα και δεν κοιτάζω πίσω
και λες πως δεν κατάλαβες ποτέ σου το γιατί
κι αν τώρα δυσκολεύομαι το στόμα μου να ανοίξω
κάθισα και σου 'γραψα δυο λόγια στο χαρτί

Λίγα γαρούφαλα

Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες
Στον κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γης
Ρίχνουν το σπόρο
Έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα

Θα πιω απόψε το φεγγάρι

Θα πιω απόψε το φεγγάρι
και θα μεθύσω και θα πω
αφού πονάς για κάποιον άλλο
ρίξε μαχαίρι να κοπώ

Κακές συνήθειες

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ
να κλέψω το γλυκό μέσα απ' το βάζο
με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ
και μια ζωή στα πόδια να το βάζω

Ηράκλειο Καλαμάτα

Στραβά ξυπνάω ένα πρωί πνιγμένος στη ρουτίνα
βουτάω την κιθάρα μου και φεύγω απ' την Αθήνα
κι η τύχη μου με φύσηξε στου Νότου το λημέρι
που 'χει κορίτσια όμορφα και πάντα καλοκαίρι

Η σιωπή

Η σιωπή πολλά θα σου πει αχ ένα σωρό
Ετοιμάσου και πες στην καρδιά σου να φτιάχνει καιρό
Θα κλάψεις στην αρχή μα θα βγεις μετά εξοχή
Η σιωπή είναι δρόμος παλιός, δε φεύγεις αλλιώς.

Σαν τα μάρμαρα της Πόλης ( Μικρά Ασία - Σμύρνη )

Άσπρη μου παχιά Σουλτάνα
την καρδιά μου ράγισες

Και το νου μου τον επήρες
και τον επαλάβωσες

Ανεστάκι

Δε θέλω εγώ παινέματα
παρηγοριές και ψέματα
δεν θέλω εγώ παινέματα
να γιατροπορευτώ

Ώρα καλή πουλάκι μου ( Δυτική Θράκη )

Ώρα καλή πουλάκι μου
αχ και να καλοδρομήσεις

Τα λόγια μου να θυμηθείς
αχ και πίσω να γυρίσεις

Χορέψετε χορέψετε

Χορέψετε χορέψετε
τα νιάτα να χαρείτε
γιατί σε τούτο τον ντουνιά
δε θα τα ξαναβρείτε

Γράμμα ενός αρρώστου

Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...

Μάρκος και Άννα

Άννα όπως τόσες άλλες,
Άννα, όμορφη Άννα.
Άννα με το βλέμμα που σβήνει,
μυγιάγγιχτη Άννα.

Σε παλιό συμφοιτητή

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σαν να εγέρασε
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.

Ξενάκι

Απόψε μαυρομάτα μου
σου χάρισα τα νιάτα μου
και βρέθηκα στην ξενιτιά
πουλί σε θάλασσα πλατιά

Αχ κορμί ζωγραφιστό

Απ' την Αλεξανδρούπολη
και τη γιαγιά Ροδόπη
σου γράφω τώρα π' άλλαξαν
κι ομόρφυναν οι τόποι

Η κιβωτός

Γεννήθηκα στην Κιβωτό
μαζί με τ' άλλα ζώα
και τώρα εδώ σας τραγουδώ
δαιμόνια κι αθώα

Γεννήθηκα και μου 'δωσαν
για προίκα μια μαγκούρα
να τη βαράω με δύναμη
στου νου την καμπούρα

Το δωμάτιο

Μες στο κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις
ό,τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς
κι ό,τι μέσα σου βαθιά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό

Ένα τρεχαντηράκι ( Ανατολική Θράκη - Κων/πολη )

Ένα τρεχαντηράκι ένα τρεχαντηράκι
ένα τρεχαντηράκι βοριάς το 'μπόδισε
και μια μελαχρινούλα τζόγια μου αμάν
το κληρονόμησε

Φοβάμαι τα τραγούδια ( Για αγάπη μη μιλάς )

Φοβάμαι τα τραγούδια
που λένε πως σε χάνω
φοβάμαι για τις ώρες που θα 'ρθουν

Το αύριο μακρια σου
το τίποτα φοβάμαι
τα όνειρα που γίναν να χαθούν

Ρίξε φλόγα

Λες ότι βαθιά με πίστεψες
λέω πως δε με κατάλαβες
την αγάπη μου μετάλαβες

Ο μόνος

Ο μόνος μόνος περπατά
και μοναχός κοιμάται
για δυο πονάει κι αγαπά
για τέσσερις θυμάται

Σαν σταρ του σινεμά

Τι να 'ναι αυτό που ξαφνικά μ' αναστατώνει
όταν τα πόδια σου προβάλλουν στα σκαλιά
χάνω τον έλεγχο και κάνω χίλια λάθη
τ' αφεντικό τη γράφει τη ζημιά

Στη Σέριφο ήσουν πουλί

Πέντε βαρκάκια στη σειρά το πιο μικρό θα πάρω
να φέρω γύρα τα νησιά Μύκονο Τήνο Πάρο
ΘΑ ψάξω σε ακρογιαλιές σ' Αλόννησο και Σκιάθο
σε πανηγύρια και γιορτές για σένανε να μάθω

Στων αγγέλων τα μπουζούκια

Κάποιοι φίλοι μας τις νύχτες που τους λεν αλήτες
και μας βλέπουν και μας γνέφουν απ' τους ουρανούς
έρχονται μες στα σκοτάδια σαν τους λωποδύτες
παίζουν και πονούν και μας τραγουδούν
τα κιτάπια τους που δεν τα πιάνει ο νους

Του ασώτου

Κάνω τις αμαρτίες μου
να 'χω να μετανιώνω
να λέω πως παραφέρομαι
μαζί μου να θυμώνω

Τα γαλάζια σου γράμματα

Τα γαλάζια σου γράμματα
κάθομαι και διαβάζω
και με παίρνουν χαράματα
καθώς πίσω κοιτάζω

Ο Αχιλλέας απ' το Κάιρο

Ο Αχιλλέας απ' το Κάιρο
εδώ και χρόνια ζει στην Αθήνα
σ' ένα υπόγειο σκοτεινό
γωνιακό κάπου στην Σίνα

Πώς να πορευτώ

Πώς να πορευτώ με την αγάπη χώρια
δεν είμαι εγώ σαν όλα τ' άλλα αγόρια
άδεια η καρδιά ποτήρι στραγγισμένο
ίσως με περάσουνε για μεθυσμένο

Λεν

Λεν πως οι έρωτες δεν ζουν
κι αυτοί που αγαπούν
μια μέρα θα ξεχάσουν

Λεν ακόμα πως μπορεί
συνήθεια να γινεί
η αγάπη σαν χορτάσουν

Για το καλό μου

Είδα ένα κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά μου
είδα να γίνεται γιαπί η γειτονιά μου
για το καλό μου

Είδα τα δέντρα που σκαρφάλωνα κομμένα
σε φορτηγό τα όνειρά μου φορτωμένα
για το καλό μου

Άστρα μη με μαλώνετε

Άστρα μη με μαλώνετε (4)
που τραγουδώ τη νύχτα

Ω, γιατί 'χα πόνο στην καρδιά (2)
γιατί 'χα πόνο στην καρδιά
ψηλό μελαχρινάκι μου
γιατί 'χα πόνο στην καρδιά
και βγήκα και τον είπα
Άστρα μη με μαλώνετε
που τραγουδώ τη νύχτα

Άσε τα ψέματα

Κλείνω τα φώτα και κοιτάζω τις σκιές
χίλια βουνά και θάλασσες βαθιές
σπηλιές και ξέφωτα νεράιδες και γητειές
ένα καμίνι με καταπίνει

Όπου φυσάει ο άνεμος

Κουράστηκα μ' όρια με περιθώρια
με παραμύθια με παραμύθια με παραμύθια
διαγράφω τους δεσμούς, συναισθηματισμούς
και θέλω αλήθεια και θέλω αλήθεια θέλω αλήθεια

Να βάλω τα μεταξωτά

Μέρες βαριές χοντρές ψιχάλες
πάνω σε χάπια και μπουκάλες
δε θα γυρέψω νοσηλεία
στα σινεμά και στα βιβλία

Βροχή μου

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα
σ' αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Καθρέφτες

Ματώνει η νύχτα το πρωί
κι η νυχτερίδα στη σκεπή γίνεται σκόνη
κι απ' τα τσιγάρα τα σβηστά
το τελευταίο μοναχά με ξημερώνει

Κάθε ηλιοβασίλεμα

Όταν ζυγώνει η βραδιά
και γλυκοσουρουπώνει
βαθιά μου σφάζουν την καρδιά
της ερημιάς μου οι πόνοι

Σαν μαγεμένο το μυαλό μου

Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει
η κάθε σκέψη μου κοντά σου τριγυρίζει
δεν ησυχάζω και στον ύπνο που κοιμάμαι
εσένα πάντα αρχοντοπούλα μου θυμάμαι

Κανείς εδώ δεν τραγουδά

Ραγίζει απόψε η καρδιά
με το μπαγλαμαδάκι
πολλά κομμάτια έγινε
σπασμένο ποτηράκι

Αντινομία

Ο έρωτάς σου μια πληγή και τρεις κραυγές
στα κόντρα σκούζει ο μακαράς καθώς τεζάρει
Θαλασσοκόρη του βυθού χίλιες οργιές
του Ποσειδώνα εγώ σε κέρδισα στο ζάρι

Παλιόκαιρος

Δεν έχω περιθώρια στενέψανε τα όρια
χωρίς καρδιά δε θέλω να γυρίζω
σιγά σιγά πεθαίνουμε στα ίδια πάντα μένουμε
μα μια ζωή καλύτερη αξίζω

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι

Ο άνεμος θα καίει στη γη του Νείλου
μια αρχαία μυρωδιά θα μας μεθά
στον τροπικό όπως θα 'σαι του Καρκίνου
μέσα σου θα γεννιέται μια θεά

Πάρε με απόψε πάρε με

Πέφτουν τα ψέματα βροχή
μα η αλήθεια σώζει
κι η μόνη αλήθεια είσαι εσύ
η πιο γλυκιά ανταμοιβή

Είναι κάτι αγάπες

Είναι κάτι δρόμοι
που κι εμείς ακόμη
δεν τους περπατήσαμε
κι όλα αυτά συμβαίνουν
μια και δεν προσμένουν
κείνοι που αγαπήσαμε

Δε μετανιώνω

Τι θα πει απαγορεύεται δεν έμαθα
ένα νόμο ξέρει μόνο η καρδιά μου
πάντα έκανα ότι ήθελα κι ας έπαθα
όσα λάθη έχω κάνει είναι δικά μου

Βορινό λιμάνι

Σε τούτη την πόλη δεν έχει γιορτή
τα παράθυρα κλείσαν
κι οι φίλοι σκορπίσαν
σαν φύλλα στη γη

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε

Απόψε λέω να κάνουμε ένα πάρτι
στην άμμο με ραδιάκι φορητό
σ' το λέω πως δε γουστάρω άλλος να 'ρθει
το πάρτι είναι για δύο για μας τους δυο

Στο άδειο μου πακέτο ( Τι να σου πω )

Στο άδειο μου πακέτο απόψε μπήκες
δεν ξέρω τι ζητάς και αν το βρήκες
αχ να 'σουνα τσιγάρο τελευταίο
γουλιά γουλιά μαζί σου να τα λέω

Είναι σκοτάδι

Όλα μας τα 'παν οι σοφοί
και με το παραπάνω
κορώνα γράμματα η ζωή
μα εγώ το κέρμα χάνω

Λένε

Λένε πως αν κανείς γεννιέται
κλαίει γιατί πονά
κλαίει γιατί στη ζωή τυραννιέται
όποιος ξαναγυρνά

Λεμόνι στην πορτοκαλιά

Λεμόνι στην πορτοκαλιά, μωρό μου
είμαι στην αγκαλιά σου
σε μένα δίνεις τα φιλιά, μικρό μου
μα σ' άλλον την καρδιά σου

Ο γορίλας

Στην πλατεία μιας επαρχίας το πλήθος κοίταγε ενθουσιασμένο
ένα γορίλα που κάτι τσιγγάνοι τον είχαν φέρει φυλακισμένο
δίχως αισχύνη και σεβασμό οι γεροντοκόρες του χωριού
παίζαν αναίσθητα με το ζώο δε λέω πώς δε λέω πού

Προσοχή στο γορίλα

Παιδί, παιδάκι αλλιώτικο

Μου λείπεις όλο πιο συχνά
καθώς περνούν τα χρόνια
μα δεν το λέω πουθενά
παρά στα χελιδόνια

Φανή

Μέσα στο τζάκετ μου σκυφτός
γραμμή Βικτώρια Πειραιά
καθώς στριγγλίζουν οι γραμμές
κάτι μου καίει τα σωθικά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Φριχτές οι φάτσες γύρω μου
και με κοιτούν ειρωνικά
όπως με κοίταζε κι αυτή
πριν από μερικά λεπτά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Στο σπίτι ο δρόμος σκοτεινός
παραπατάω στα σκαλιά
μες στο δωμάτιο μοναχός
κι ο Ντίλαν να μου τραγουδά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Στίχος : Βασίλης Καζούλης
Μουσική : Βασίλης Καζούλης
Πρώτη εκτέλεση : Βασίλης Καζούλης

Πύλη της άμμου

Θεσσαλονίκη Αθήνα μέσα στο ντεσεβό
ο κόσμος ο δικός μου μέσα στο θόρυβο
στην άσφαλτο λακούβες τρύπες στον ουρανό
και πώς να συμβιβάσω το νου με το κενό

Σε πέντε μαύρες θάλασσες

Θα ψάξω δρόμο τυχερό
μέσα από συμπληγάδες
και στην καρδιά σου με φτερό
θα γράψω δυο αράδες

Σήκω και χόρεψε

Όλοι προσμένουν να φανείς
φίλοι γνωστοί και συγγενείς
στην άμμο άραξε το βράδυ
κι η βάρκα μου μες στο σκοτάδι

Το τσίρκο του κόσμου

Σ' είδα μια νύχτα θολή
σαν τίγρη στο χιόνι
λες και σε τσίρκο πως ζει
και μαραζώνει

Τα πάγια

Τα βράδια είναι ατέλειωτοι αιώνες μαζεμένοι
μέσα στον ύπνο το βαθύ πολυταξιδεμένοι
άλλοι γυρνάνε με το νου και άλλοι στα εμπόδια
άλλοι ψηλά αρμενίζουνε έχουν φτερά στα πόδια

Η λέξη για τη ζωή

Η ζωή είναι μια σταγόνα
ποιος χορταίνει όταν την πιει
γίνεται όνειρο τη νύχτα
και καθρέφτης το πρωί

Απόψε κάνεις μπαμ

Απόψε κάνεις μπαμ! απόψε κάνεις μπαμ!
σε βλέπουν και φρενάρουνε και σταματούν τα τραμ
Κουρντίστηκες κυρά μου στη πένα, στο καντίνι
να ζήσει κι ο λεβέντης- ο λεβέντης που σε ντύνει

Μικρές Περιπλανήσεις

Μικρές περιπλανήσεις μ' εκείνους που δεν ήρθαν
στις άδειες ώρες θ' ακουμπήσεις θα χαθείς
ψεύτικα σαν στολίδια τα λόγια σου λυγάνε
πώς να σωθείς

Κίρκη

Είσαι μια πέτρα στην άκρη του δρόμου
κι είμαι παιδί κουρασμένο στον ίσκιο σου
μοιάζεις με λέξη που φτιάχνει τον κόσμο
κι εγώ σταγόνα που βρέχει τα χείλη σου

Δρόμο άλλαξε ο αέρας

Δρόμο άλλαξε ο αέρας
και φυσάει μες στην ψυχή
και σηκώνονται τα φύλλα
και χορεύει το κορμί

Τσιγάρο ατέλειωτο

Θα περπατήσω μοναχός κι αυτό το βράδυ
μήπως και βρω της λησμονιάς σου το νερό
και σε υπόγεια σκοτεινά θα βρω σημάδι
μ' ένα ποτήρι ως της αυγής τον πανικό

Χρονάκια πολλά

Σε λιβάδι παχύ ξαπλωμένος
ξεφυσώ τον καπνό σιγανά
στα ουράνια που θέλω να φτάσω
έχω ακόμα χρονάκια πολλά

Η πρώτη άνοιξη

Μες στο διαμαντένιο σου βυθό
μες στο φιλντισένιο σου ξανθό
κρύβεις θαμμένο της αγάπης θησαυρό
κρυμμένο άστρο τ' ουρανού σου λαμπερό

Μέγας Ανατολικός

Κλεάνθους και Απόλλωνος γωνία
γυμνή η αγωνία της αφής
της επαφής η άγνωστη αρμονία
η ημερομηνία της ζωής

Στα μπαρ

Το σώμα του στα μπαρ
μεθύζει κάθε βράδυ
και το πρωί χλωμή
κηλίδα που επιπλέει αμαρτωλή

Κόκκινα χαλιά

 Κόκκινα χαλιά με ρίγες
για τα πόδια τα γυμνά
κι οι χαρές του κόσμου λίγες
πες το μου ξανά

Η ωραία Ελένη

Η ωραία Ελένη μέσα μου ξαγρυπνά
με γεμίζει με πέπλα και με φορτηγά
να 'χα τώρα δυο άντρες να τους βάλω φωτιά
να γυρίζουν τα βράδια με καμένη καρδιά

Η Γαβριέλλα

Πού πήγε η Γαβριέλλα με την αλογοουρά
τα ξενύχτια μες στου δρόμου τα στενά
πού πήγε η Γαβριέλλα με τα στήθια τα βαριά
που μας τρέλαινε με κόλπα μαγικά

Το τρελοβάπορο

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα-μάινα"
την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ' τις δυο μεριές

Τα πήρες όλα κι έφυγες

Δε θέλω να γυρίσεις
και ας με καίει τόσο.
Παράτα με να ζήσεις,
δεν έχω να σου δώσω.

Φτερωτό μου τραγουδάκι

Κεράσματα τα λόγια που μου λες
που φτάνουν στην καρδιά σαν προσευχές
στο κάλεσμά σου σέρνω το χορό
σαν καραβάκι πρίμα στον καιρό
τραγούδι μου κοντά σου θα βρεθώ
στο πέταγμά σου για να λυτρωθώ

Έλα πάρε μου τη λύπη

Είσ' ένα περιστέρι
που πετάς στον ουρανό
πάμε να βρούμε ένα αστέρι
σ' ένα κόσμο μακρινό

Μέρες αδέσποτες

Σαν και σένα μ' ένα κόμπο στο λαιμό
σε ώρες άσχετες ξεσπάω το θυμό
σαν κι εσένα στις πλατείες της σιωπής
τον ίσκιο μου τραβάω

Στο κάστρο το παλιό

Στο κάστρο το παλιό
σε κάποιο τοίχο σου 'χα γράψει σ' αγαπώ
το πιο γλυκό μου μήνυμα

Η σακαράκα

Σακαράκα παλιά χιόνια βροχές σκουριασμένη
δίχως ρόδες φτερά μηχανή χαλασμένη
βγήκε νύχτα κρυφά στη στροφή μεθυσμένη
μια καρότσα παλιά στο σαράκι πνιγμένη

Πες μου αυτά που αγαπάς

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα θυμάμαι
όταν θα ζει με αναμνήσεις η καρδιά
να 'ρχεσαι πάντα μες στον ύπνο που κοιμάμαι
σαν πεταλούδα με φτερά μενεξεδιά

Κεμεντζές και μπουλγαρί

Φέρε μου νύχτα κύματα
στον ύπνο μου να σπάνε
ν' αλλάζει ο θρόνος βήματα
κοντά της να με πάνε

Θα σου φανερωθώ

Κάτι μας έφερε κοντά
πάνω που τέλειωνε η βραδιά
πάνω που έλεγα να φύγω
το βλέμμα σου με κράτησε ξανά

Το κατάλαβα μόλις σε είδα
ότι μάντεψες σωστά
πως ήθελα μωρό μου να ξεχάσω
τις αναμνήσεις μου και ήρθαμε κοντά

Μη μου κάνεις ερωτήσεις
ψέματα να μη σου πω
την αλήθεια αν θες να δεις
κλείσε τα μάτια σου

Θα σου φανερωθώ
θα σου φανερωθώ

Δεν ξέρω αν θα ‘μαστε μαζί για πάντα
τι πάει να πει παντοτινά
μα νομίζω πως μαζί σου υπάρχει μια ελπίδα
τα αδύνατα να γίνουν δυνατά

Μη μου κάνεις ερωτήσεις
ψέματα να μη σου πω
την αλήθεια αν θες να δεις
κλείσε τα μάτια σου

Θα σου φανερωθώ
θα σου φανερωθώ

Στίχος : Νίκος Ζιώγαλας
Μουσική : Νίκος Ζιώγαλας
Πρώτη εκτέλεση : Νίκος Ζιώγαλας

Θέλω να σε ξεπεράσω

Θέλω να σ' αγγίξω κι είσαι πάλι μακριά
γράφω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά
μα τι φταίει αυτός ο κόμπος που δε λύνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται

Αφού δε μ' αγαπάς

Αφού δε με αγαπάς και μου φέρεσαι αλλιώτικα
αφού στις ντισκοτέκ μου κουνιέσαι με νησιώτικα
αφού με ένα σου κλικ με βυθίζεις στο παράπονο
για πες μου γιατί εγώ σαν τον τρελό εννοώ

Δυο μαύρα βότσαλα

Μόνο μια κάμαρα να βλέπει βορινά
στην άκρη ένα κρεβάτι σιδερένιο
ένα τραπέζι μια καρέκλα στην γωνιά
κάτω απ' το κέντημα με τον εσταυρωμένο

Εισιτήριο στην τσέπη σου

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Καράβια χιώτικα

Σου πάει το φως του φεγγαριού
τις νύχτες του καλοκαιριού
απάνω σου όταν πέφτει

Κράτα για το τέλος

Κράτα για το τέλος το πιο ψυχρό σου βλέμμα
εκείνο που αφήνει τον έρωτα μισό
μήπως και πονέσω κι έτσι να μπορέσω
να φύγω και να νιώθω βαθιά πως σε μισώ

Κυριακή σε γνώρισα

Κυριακή σε γνώρισα
Κυριακή σε χάνω
θέλω να είναι Κυριακή
κι αυτή που θα πεθάνω

Μη μιλάς άλλο γι αγάπη

Μία η άνοιξη ένα το σύννεφο χρυσή βροχή
βροχή που χόρευε σε κάμπο ώριμο ως το πρωί
σαν στάχυα έλυσες πάνω στους ώμους μου χρυσά μαλλιά
σαν στάχυ χόρεψες σαν στάχυα αμέτρητα ήταν τα φιλιά

Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα

Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα
γι' αυτούς που 'ρθαν απόψε εδώ πέρα
ποιος ξέρει τι θα φέρει το πρωί
φίλοι και φίλες καλησπέρα

Ρίτα Ριτάκι

Παλεύει το ποτάμι στη θάλασσα να βγει
κι ο ποιητής γυρεύει τη μούσα του να βρει
το κύμα ψάχνει να 'βρει την άκρη του γιαλού
κι εγώ γυρεύω εσένανε εσένανε που μ' έστησες ξανά στο ραντεβού

Χασάπικο 40

Ήλιε μου ήλιε μου βασιλιά μου
μη μ' αφήνεις σήμερα
συννεφιά συννεφιά στην καρδιά μου
στο κορμί μου σίδερα

Του κόσμου το περίγελο

Του κόσμου το περίγελο
χαράματα περνάει
μπροστά στο παραθύρι της
και σιγοτραγουδάει

Σκλάβος σου για πάντα

Αν κοιτάξω πίσω πριν να σε γνωρίσω
οι τροχοί στην άμμο σαν τρελοί στριφογυρνάνε
κι έρχεσαι απ' το βάθος έκσταση και πάθος
το παιχνίδι χάνω πάρε με κοντά σου να 'μαι θέλω

Μη με ξυπνάς που σ' αγαπώ

Πλαγιάσαν τα χεράκια μου
βαθιά να κοιμηθούνε
στο πονεμένο στήθος μου
για να ξεκουραστούνε

Ανάθεμά σε

Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη

Με το τραγούδι με το κρασί

Με το τραγούδι με το κρασί
σαν πέφτει το βραδάκι
στο νου μου έρχεσαι εσύ
με πνίγει το μεράκι
μπαίνεις μες στο ποτήρι μου
σε πίνω σαν νεράκι

Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα

Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα
γιατί την είχα σαν μικρό παιδί
κι όλα τα λάθη της τα συγχωρούσα
πικρή στιγμή μαζί μου να μη δει

Να είχα το κουράγιο

Είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση
έκανα στάση στη δική σου γειτονιά
με αγωνίες και καημούς έχω χορτάσει
είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση

Μαλαματένια λόγια

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Θαλασσινό

Το στόμα σου μοσχοβολά βασιλικό και δυόσμο
ένα σχοινάκι μας κρατά δεμένους με τον κόσμο
βγάλ' το σουγιά και δώσ' του μια και πάμε να χαθούμε
στης θάλασσας την αγκαλιά έλα να αγαπηθούμε

Ο κηπουρός

Θα 'θελα να θα 'θελα να 'μουν κηπουρός
σ' ένα κοραλλένιο κήπο στο βυθό
γερο-πουρός θαυματοποιός
με τα στοιχειά της νύχτας να μεθώ

Η σκιά μου κι εγώ

Η σκιά μου κι εγώ κάθε βράδυ πικρό σε ζητάμε
και ρωτάμε αν ζεις αν σε είδε κανείς και πονάμε
μες στον ύπνο να 'ρθεις όνειρό μου γλυκό σε προσμένω
κι απ' αγάπη τρελή να σε σφίξω αγκαλιά περιμένω

Η καρδιά μου είναι γράμμα

Η καρδιά μου είναι γράμμα
μες στα χέρια μου κλειστό
που τη σφράγισε το κλάμα
κι όσα είχα να σου πω

Ερωτικό ( Με μια πιρόγα )

Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Εκείνη

Γεννιέσαι την έχεις μητέρα
πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα
εκείνη σε βάζει στην κούνια
στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα

Δε μετανιώνω

Αν η καρδιά μου ράγισε
αν η ζωή ναυάγησε
μόνο μια λέξη θα ‘θελα
ακόμα να σου πω

Αυτά παθαίνει μάτια μου

Δεν είναι πως δεν έκανα
ούτε πως δεν αξίζω
ούτε και πως τα λάθη μου
δεν τα αναγνωρίζω

Απόψε σιωπηλοί

Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί
ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη
το ξέρω θα μου δώσεις ένα φιλί
και θα μου πεις να μείνουμε δυο φίλοι

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια

Μες στο φτηνό ξενοδοχείο και στα σεντόνια των πολλών
μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα ξεκινήσουμε λοιπόν
γλιστρούν τα όνειρα στον ύπνο όπως τα τρένα στο σταθμό
και στην ανάσα σου γυρεύω κάποιο αρχαίο σκηνικό

Το φιλαράκι

Στο τηλέφωνο φοβάμαι να σε πάρω να σου πω
πόσο μόνη νιώθω
στους διαδρόμους του μυαλού μου τώρα σε αναζητώ
με μεγάλο πόθο

Τζαμάικα

Κάθε πρωί ποu κίvαγα vα πάω στη δουλειά
φεύγανε σαv πουλιά τα ψαροκάικα
κάθε πρωί σκαρώvαμε μαζί με το Μηvά
ταξίδια μακριvά ως τη Τζαμάικα

Περβολαριά ( Δωδεκάννησα )

Περβολαριά όταν θα βγεις
τ' άνθη σου να ποτίσεις
ρίξε μου μια γλυκιά ματιά
τσαχπίνα περιβολαριά
να με παρηγορήσεις

Κουτσή κιθάρα

Τέσσερα πόδια δυνατά
και μια κουτσή κιθάρα
να ‘χαμε τώρα δυο τσιγάρα
και δύο για μετά

Γι' αυτό κρύψου

Έτσι κι αλλιώς τα ήξερα όλα
και νάτο μπροστά μου αυτό που φοβόμουνα
σε είδα σφιχτά τα χέρια του κράταγες
κι εγώ στη γωνιά σαν κλέφτης κρυβόμουνα

Μαζί σου ως την άκρη

Τα μάτια σου απαλά απ' τη θλίψη σαν βροχή
καθώς πλανιέσαι μοναχή
οι θάλασσες σε ταξιδεύουν
ωσότου φτάσεις στης γαλήνης το νησί

Στρατιώτης

Του 'παν θα βάλεις το χακί
θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή
θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή
και ήρωας θα γίνεις

Πρώτη Μαΐου

Πρώτη Μαΐου κι απ' τη Βαστίλη
ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών
χίλιες σημαίες κόκκινες μαύρες
Ο Φρεδερίκο η Κατρίν και η Σιμόν

Τρίτος παγκόσμιος

Ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς
ο Πέτρος ο Γιόχαν κι ο Φράνς
αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τανκς

Ένα μαχαίρι

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες-
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ' Αλγέρι.

Κάτι να γυαλίζει

Σου 'δινα λεφτά για τα ταξίδια
και χρυσάνθεμα απ' της Κίνας τις αυλές
πέτρες σκαλιστές για δαχτυλίδια
και φορέματα από πόλεις μαγικές

Αφού δε θέλεις

Αφού δε θέλεις πια τα μάτια σου να βλέπω
πάνω στα μαύρα σου μαλλιά φιλιά να πλέκω
να σ' αγαπώ όπως παλιά μικρή μαντόνα
να σε ζεσταίνω στου Φλεβάρη το χειμώνα

Ένας νέγρος θερμαστής από το Τζιμπουτί

Ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί
όταν από τη βάρδια του τη βραδινή σχολούσε
στην κάμαρά μου ερχότανε γελώντας να με βρει
κι ώρες πολλές για πράγματα περίεργα μου μιλούσε

Έμαθα πως είσαι μάγκας ( Νέοι χασικλήδες )

Έμαθα πως παίζεις ζάρια
πως είσαι χασικλής
είσαι μάγκας τσικ, λεβέντης
νυχτοπερπατητής

Παρτίδες ( Βρε μάγκα το παράκανες )

Παρτίδες, αδερφάκι μου, θ' ανοίξουμε
και την παλιά φιλία μας θα σβήσουμε
ρε μάγκα το παράκανες
θαρρώ πολλά μου τα 'κανες
στη γκόμενά μου μην ξανακολλάς

Κάρμεν

Όταν έβλεπα την Carmen μες στο σινεμά
με τα μάτια τα βαμμένα, τα χείλη τα γκρενά - και γύρω:
όλοι οι άντρες να πέφτουν στην πίστα
κι οι κιθάρες να παίρνουν φωτιά - τριγύρω:
κόκκινες χάντρες, βεντάλιες κι ορχήστρα
και τ’ αγόρια κορμάκια σπαθιά - Χριστέ μου,

Ροζ

Πάντα ονειρευόμουνα ένα ανοιχτό τζιπάκι
μόνο αυτό μας έλειπε τώρα τι να σου πω
πάντα γκρινιάρα ήσουνα κι αγύριστο κεφάλι
κι εσύ είχες την απαίτηση να σε υπηρετώ

Ένα βράδυ που 'βρεχε

Ένα βράδυ που ‘βρεχε που ‘βρεχε μονότονα
έφυγες αγάπη μου
ποιος σε πήρε να ‘ξερα
και θα τον εσκότωνα
ένα βράδυ που ‘βρεχε που ‘βρεχε μονότονα

Χίλια μύρια κύματα

Χίλια μύρια κύματα μακριά τ' Αϊβαλί

Μέρες της αρμύρας κι ο ήλιος πάντα εκεί
με τα μακεδονίτικα πουλιά και τ' αρμενάκια
που ελοξοδρόμησαν και χάσανε την Μπαρμπαριά

Στην αγκαλιά του Πειραιά

Δες πώς μ' έβγαλε ο δρόμος μου
κι έφτασα μια νύχτα μόνος μου
μέσα απ' τα στενά του Πειραιά
στην παλιά μας γειτονιά

Πού ξημερώνεις

Με βρήκε το πρωί απελπισμένο
να περιμένω
στο στόμα το φιλί το πικραμένο
το δανεισμένο

Η πρώτη μας φορά

Έτσι όπως σ' έχω αγκαλιά
κι έχεις ακουμπήσει στα σεντόνια
Θεέ μου λέω η πρώτη μας βραδιά
κάνε να κρατήσει χίλια χρόνια

Στο σταυροδρόμι

Στο σταυροδρόμι σε βρήκα και με βρήκες
κι είχαμε νιώσει της αγάπης τον παλμό
μα κάποιο βράδυ πως βαρέθηκες μου είπες
και δίχως λόγο μου ζητούσες χωρισμό

Τα μαύρα μάτια σου

Μη φύγεις
και ποτέ μη μ' αρνηθείς

Τα μαύρα μάτια σου
όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε
και την καρδιά μου συγκλονίζουνε
όταν τα βλέπω μου θυμίζουνε
κάποια αγάπη μου παλιά

Σε βλέπω στο ποτήρι μου

Σε βλέπω στο ποτήρι μου
και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το πιοτό
δεν ξέρω τι θα γίνω

Ρίχ' τε στο γυαλί φαρμάκι

Ρίχ' τε στο γυαλί φαρμάκι
ρίχ' τε στο γυαλί φαρμάκι
ρίχ' τε στο γυαλί φαρμάκι
μονορούφι να το πιω

Δε με πονάς, δε μ' αγαπάς

Μ' έχεις ποτίσει φαρμάκι πικρό
πικρό πολύ πικρό
αν ήταν άλλος θα σ' είχε μισήσει
μα εγώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ

Αν είναι η αγάπη αμαρτία

Δεν έχουν το δικαίωμα
για σένα να μου λένε
τα στήθια μου να καίνε
να τρέχω σαν τρελή για να σε βρω
να λιώνω να πονώ να λαχταρώ

Ίχνος

Είχε πέσει ο ήλιος μέσα στον καθρέφτη μου
τύφλωνε τα μάτια, τύφλωνε τη σκέψη μου
είχαν έρθει φίλοι να μου πουν για σένανε
ούτε που μιλούσαν ούτε που ανασαίνανε

Το σ' αγαπώ δεν το λέω σε κανένα

Βγες απ' την ομίχλη κι απ' τα περασμένα
βγες απ' τα καράβια που όλο καρτερώ
δες από τα τζάμια που είναι χνοτισμένα
κι έχω γράψει πάνω σ' αγαπώ

Το μπουζούκι του Νικόλα

Δυο φίλοι απ' την Κοκκινιά
κάναν στο μαγαζί ζημιά
το μπουζούκι του Νικόλα του το σπάσανε
και το κέφι του απόψε το χαλάσανε

Στο σοκάκι που μεγάλωσες

Αχ να 'ταν η Αθήνα πασχαλιά
κι η Ελευσίνα κόκκινο γεράνι
θα σου 'βαζα λουλούδια λουλούδια στα μαλλιά
σαν βγαίναμε στου ήλιου το σεργιάνι

Στις φάμπρικες της Γερμανίας ( Στον Καναδά στη Βραζιλία )

Στις φάμπρικες της Γερμανίας
και στου Βελγίου τις στοές
πόσα παιδιά σκληρά δουλεύουν
και κλαίνε οι μάνες μοναχές

Σταμάτησε του ρολογιού τους δείχτες

Σταμάτησε του ρολογιού τους δείχτες
τώρα που είμαστε αγκαλιά
πάρε τις πίκρες τις πίκρες μου και ρίχ' τες
στο βράχο του καβο-Μαλιά καλέ μου
στο βράχο του καβο-Μαλιά

Ο τυμβωρύχος

Τα λόγια μου της νύχτας μετανάστες
σε δρομολόγια χωρίς επιστροφή
άσ' τις πλατείες να βογκούν σου λέω άστες
ίσως με βρεις μες στην επόμενη στροφή

Μοίρες

Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ’ τη ζωή κρατιόμουνα
κρατιόμουνα σ’ ένα καφάσι μπίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ’ τη ζωή κρατιόμουνα
κι ονειρευόμουνα σ’ ένα καφάσι μπίρες

Και που λες Ευτυχία

Αν θυμάμαι καλά σ' είδα στην επαρχία
και μου είπες δειλά πως σε λεν Ευτυχία
κι έτσι απλά ξεκινήσαμε
τη ζωή να γνωρίσουμε

Και δεν μπορώ

Θα βλέπεις πάλι την αγάπη φυλακή
και θα απορείς για αυτά τα μάτια τα κλαμένα
θα φεύγεις πάλι και θα τρέχεις σαν τρελή
που θέλω εσένα

Ζηλεύει η νύχτα

Ζηλεύει η νύχτα κάτι απ' το φως της έχεις πάρει
στρέφεις το βλέμμα ψηλά κι ανάβει το φεγγάρι
έξω απ' το χρόνο γύρω σου ακίνητα τοπία
χορεύεις μόνη μέσα σε μια φωτογραφία

Εγώ δεν είμαι ποιητής

Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι

Δεν είν' ο έρωτας παιδί της λογικής

Σβήσε το φως σβήσ' τα παλιά σβήσε κι εμένα
και άντε να φτιάξεις μιαν αγάπη απ' την αρχή
είν' τα βουνά στη μοναξιά συνηθισμένα
κι αντέχουν πάντα στο χιονιά και στη βροχή

Αν μ' αγαπάς

Αν μ' αγαπάς
θα κλέψω χρώμα της φωτιάς και λευκό πανί
οι δυο μαζί να ζωγραφίσουμε ξανά τη ζωή

Αν μ' αγαπάς
δεν θα 'χει γκρίζο πουθενά να κοιτάς.
Θα με κρατάς και σε λιμάνια γιορτινά θα με πας

Υπάρχει λόγος σοβαρός

Πίσω μου άθλια παρτάκια
κορίτσια ντροπαλά φοβισμένα φρικιά
Ολύμπιανς και Doors και βερμούτ με παγάκια
τα ξέρεις όλα αυτά

Το αδιέξοδο

Μια χαραμάδα απ' το παντζούρι λίγο φως
κι ένα παράθυρο που χρόνια έχει ν' ανοίξει
νιώθω το τέλος και ο πόνος δυνατός
σαν μια σελίδα που δε λέει να γυρίσει

Ο αρχηγός

Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί
είχαμε και ξύλινα ντουφέκια
κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή
στα παλιά μας στέκια

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Προσωπικές οπτασίες

Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες
στο κέντρο και τις συνοικίες
όνειρα μεθυσμένα σχέδια ματαιωμένα
τηλέφωνα απεγνωσμένα

Ξέρω νεκρούς

Ξέρω νεκρούς που έχουν τα μάτια ανοιχτά
και που χτυπάει κανονικά μέσα η καρδιά τους
παν στη δουλειά χτυπάνε κάρτα στις επτά
στο μισθολόγιο υπάρχει τ' όνομά τους

Έι καπετάνιε

Έι καπετάνιε θέλεις ένα ναύτη ακόμα
που είμαι τάχα στεριανός ποια διαφορά
να 'ξερες πόσο φαρμάκι ήπιε αυτό το στόμα
και τι ναυάγια έχω ζήσει στη στεριά

Της καρδιάς τα πέταλα

Ήθελα να 'ξερες πόσο σ' αγάπησα
για την πάρτη σου έχασα τη μισή ζωή μου
πόσα σχέδια χάλασα πόσα γούστα μου άλλαξα
για να γενείς δική μου

Ας κρατήσουν οι χοροί

Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί

Αρετούσα

Σ' έχω ψάξει στη γη των αγγέλων
εκεί που τ' όνειρο ζει
απ' το ποτέ ως το μέλλον
στην αιώνια στιγμή

Αντιλαλούν οι φυλακές

Αντιλαλούνε οι φυλακές
τ' Ανάπλι και Γεντί Κουλές

Αντιλαλούνε τα σήμαντρα
Συγγρού και παραπήγματα

Ανέβηκα στην πιπεριά

Aνέβηκα στην πιπεριά μαυρομάτα και ξανθιά
για να κόψω ένα πιπέρι συ 'σαι το γλυκό μου ταίρι

Bλέπω μια κόρη κι άλλαζε και την καρδιά μου τάραζε
και μου λέει μη φοβάσαι βάλ' το χέρι σου και πιάσε

Τι 'θελα και σ' αγαπούσα

Τι ήθελα και σ' αγαπούσα
και δεν κάθομαν καλά
πήρα ζάλη στο κεφάλι
δυο μαχαίρια στην καρδιά

Αερόπλανο θα πάρω

(Γυναίκα:)
-Εγώ φεύγω και σ' αφήνω μια για πάντα βρε αλανάρη
στην Αμερική θα πάω κάποιον για να βρω
και μαζί του πια θα μείνω που με θέλει να με πάρει
με δολλάρια θα μεθάω κι όλο θα γλεντώ

Αυτές οι ξένες αγκαλιές

Αυτές οι ξένες αγκαλιές
ήταν κάποτε φωλιές
κι είχαν μάτια είχαν στόμα
κι όλο σου μιλούν ακόμα
σου μιλούν και σου φωνάζουν
κι είναι σαν ν' αναστενάζουν

Στης πίκρας τα ξερόνησα

Πού να 'βρω τέσσερα σπαθιά
και μια λαμπάδα στη γροθιά
φωτιά να βάλω σήμερα
και να τον κάψω σίγουρα
τον κόσμο αυτό που αγάπησα
και μ' άφησε και σάπισα

Καίγομαι καίγομαι

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται

Δε σου γύρεψα μαχαίρι

Πάλεψα με την καρδιά μου
και σ' αγάπησα βαθιά
μες στο φως είχα αγκαλιάσει
πριν να έρθει η μοναξιά

Κάτω στα λεμονάδικα ( Οι λαχανάδες )

Κάτω στα λε-, βρε κάτω στα λε-, κάτω στα λεμονάδικα
κάτω στα λεμονάδικα γίνηκε φασαρία
δυο λαχανάδες πιάσανε
και κάναν την κυρία

Της μαστούρας ο σκοπός ( Όταν συμβεί στα πέριξ )

Γιατί ρωτάτε να σας πω
αφού σας είναι πια γνωστό
όταν συμβεί στα πέριξ φωτιές να καίνε
πίνουν οι μάγκες αργιλέ (γλεντούν οι μάγκες με καημό)

Συγγνώμη που σ' αγάπησα πολύ

Μαύρη ζωή με τσάκισε
σε βρήκα για λιμάνι
όμως η τόση αγάπη μου
μόνο κακό σου κάνει

Ζαΐρα

Γιαλαούμπι γιαλαούμπι γιελ για χαμπίμπι για (...)

Ζαίρα θα 'ρθω να σε κλέψω κάποια βραδιά
απ' την αγκαλιά του μαχαραγιά
σβήνω απ' τον πόθο μ' άλλον σαν σε νιώθω
αχ Ζαίρα μου γλυκιά

Λίγα ψίχουλα αγάπης

Δε θέλω πλούτη να μου δώσεις και παλάτια
δε θέλω λούσα όπως άλλες που γυρνάς
λυπήσου μόνο της καρδιάς μου τα κομμάτια
και πες μου λίγο τη φτωχή πως μ' αγαπάς

Το βουνό

Θ' ανέβω και θα τραγουδήσω
στο πιο ψηλότερο βουνό
ν' ακούγεται στην ερημιά
ο πόνος μου με την πενιά

Η φάμπρικα

Η φάμπρικα δε σταματά
δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα

Τα μάνταλα ( Ξυπνώ και βλέπω σίδερα )

Ξυπνώ και βλέπω σίδερα
στη γη στερεωμένα
και μ' αλυσίδες σταυρωτές
τα χέρια μου δεμένα

Τα καβουράκια

Στου γιαλού τα βοτσαλάκια
κάθονται δυο καβουράκια
έρμα παραπονεμένα
κι όλο κλαίνε τα καημένα

Τα λερωμένα τ' άπλυτα

Τα λερωμένα τ' άπλυτα
τα παραπεταμένα
μάσ' τα και φύγε φίλε μου
δεν κάνεις πια για μένα

Συννεφιές

Συννεφιές συννεφιές
όταν δε σε βλέπω έχω ακεφιές
τι πιοτό τι πιοτό μ' έχεις κεράσει
και το κέφι μου έχω χάσει

Θεσσαλονίκη μου

Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα
εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά
Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα
όπου κι αν πάω σ' έχω πάντα στην καρδιά

Δώσε μου φωτιά

Δώσε μου φωτιά ν' ανάψω
βάλε μου κρασί να πιω
πρέπει απόψε να ξεγράψω
ό,τι στον κόσμο αγαπώ

Καλοκαίρια και χειμώνες

Αν στείλεις μήνυμα χαράς
σημάδι πως με αγαπάς αγαπημένη
να 'ρθεις να σε καλοδεχτώ
κι αν χάθηκες σε αγαπώ αγαπημένη

Θα κλείσω τα μάτια

Σε πότισα το πιο γλυκό μου δάκρυ
με πότισες τον πιο γλυκό καημό
σε άγγιξα στου ονείρου μου την άκρη
και στράγγιξα τον πρώτο στεναγμό

Έτσι είν' η ζωή

Μια φορά κι εγώ κοίταξα πίσω
είπα να χαθώ να μη γυρίσω

Έτσι είν' η ζωή και πώς να την αλλάξεις
άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή
έτσι είν' η ζωή και πώς να την ξεγράψεις
πώς να την ξεγράψεις με μολύβι και χαρτί

Πες μου πού πουλάν καρδιές

Πες μου πού πουλάν καρδιές να σου πάρω μια
πες μου πού πουλάν χαρές να σου πάρω δυο
πες μου πού πουλάν ψυχές να σου πάρω μια
πού πουλάν αϊτόφτερα να σου πάρω δυο

Θέλω να 'χεις δυο καρδιές
ν' αγαπάς διπλά τον κόσμο
θέλω να 'χεις δυο ψυχές
γιομάτες να 'ναι δυόσμο
θέλω να 'σαι αετός

Ξαφνικά η καρδιά

Φως μου είχες στη ζωή μου μια θέση
ποτέ στα μάτια μου εσύ δεν είχες πέσει
σ' είχα χρυσάφι και στολίδι στα μαλλιά
όμως συννέφιασε το φως σου ξαφνικά

Αργοσβήνεις μόνη

Αχ στης ζωής τη στράτα αργοσβήνεις μόνη
δίχως να 'χεις καμιά συντροφιά μαυρομάτα
πώς κλαίω και θρηνώ για τα γλυκά σου νιάτα

Άμα θες να φύγεις φύγε

Κάθε μέρα μου γκρινιάζεις
ότι σε παραμελώ
αφού σ' το 'χω αποδείξει
μόνο εσένα αγαπώ

Γιατί θες να φύγεις

Γιατί θες να φύγεις πού θα πας
αφού σ' αγαπώ και μ' αγαπάς
Γρήγορα θα πληγωθείς
θα γυρίσεις μα δε θα με βρεις

Μικρός αρραβωνιάστηκα

Μικρός αρραβωνιάστηκα
κορόιδο που επιάστηκα
και πήρα μια μπεμπέκα
μαγκιώρα για γυναίκα

Ιδανικός κι ανάξιος εραστής ( Mal du Départ )

θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Σπασμένο καράβι

Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Παραμυθάκι μου

Σου ‘παν πως είμαι μπελαλής
άντρας βαρύς και ντερτιλής
δε λογαριάζω κι ούτε ρίχνω τεμενά
δεν κάνω κράτει πουθενά

Απόψε

Απόψε
δε μιλώ σε κανένα δεν ακούω κανέναν απόψε
σαν τρελός μες στη νύχτα γυρνώ στα χαμένα απόψε
με σκυμμένο κεφάλι ζαλισμένος το βήμα μου σένω
κάπου κάπου ξεχνιέμαι και νομίζω εσένα πως βλέπω

Όλα δικά σου μάτια μου

Νύσταξες άστρο μου φεγγάρι μου
στην αγκαλιά μου αποκοιμήσου
ξύπνησες ήλιε αποβροχάρη μου
πάρε το γέλιο μου και πλύσου

Όλα πολύτιμα

Κρατώ το αίμα σου από παλιά πληγή
από τα ρούχα σου ένα ξέφτι
ένα σου αχ από το στήθος σου πριν βγει
και τη σκιά σου στον καθρέφτη

Σιγανοψιχάλισμα

Σιγανοψιχάλισμα. Σιγανοψιχάλισμα
δάκρυ δάκρυ πέφτουνε της βροχής οι στάλες
Πού να είσαι χάθηκες, να με σκάσεις βάλθηκες
έχω λίγες συμφορές, θα μου φέρεις κι άλλες
με χτυπούν στο πρόσωπο σιγανοψιχάλες

Τα δυο σου χέρια πήρανε ( Βεργούλες )

Τα δυο σου χέρια πήρανε
βεργούλες και με δείρανε

Με κάψαν τα φρυδάκια σου
και τα γλυκά ματάκια σου

Τα μεγάλα τα ποτάμια

Τα μεγάλα τα ποτάμια δεν τα γνώρισα
δυο σταγόνες ήπια μόνο και προχώρησα
βρήκα την κρυφή τη στέρνα την ψιχάλα της
κι έφυγα πιο διψασμένος για το γάλα της

Της καληνύχτας τα φιλιά

Εδώ να μείνεις, να με κρατήσεις αγκαλιά να μ' ανακρίνεις
της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις
δε φεύγω απόψε κι απ' τ' αμάξι δε θα βγω
κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις
εδώ να μείνεις, να το μάθουμε κι οι δυο

Τι σήμερα τι αύριο τι τώρα

Τι σήμερα τι αύριο τι τώρα
ας καθαρίσουμε μια ώρα αρχύτερα
του χωρισμού μας έφτασε η ώρα
μπορεί και για τους δυο να ‘ναι καλύτερα
ας καθαρίσουμε μια ώρα αρχύτερα

Το γράμμα

Μ' ένα δισάκι προσφυγιάς στον ώμο μου
κι ούτε ένα βλέμμα Παναγιάς στο δρόμο μου
γράμμα μου σκίσε τα βουνά
να βρεις τα μάτια τα στεγνά

Το κορμί σου το αλάνι

Πήγε δώδεκα και κάτι
στην Αθήνα και στη Σπάρτη
το κορμί σου δε νυστάζει
και τα φώτα του ανάβει

Τρίτη φορά

Τρίτη φορά που μου λες αντίο
τρίτη φορά που μου επιστρέφεις το κλειδί
τρίτη φορά που σου επιτρέπω έτσι απλά
να μου καταστρέφεις τη ζωή

Χίλιες βραδιές

Χίλιες βραδιές θα μ' αρνηθείς
χίλιες θα με ζητήσεις
κι όπου κι αν πας κι όπου σταθείς
όσο κι αν θες να μ' αρνηθείς θα θυμηθείς
τον έρωτα που ζήσαμε και θα με νοσταλγήσεις

Το μονοπάτι

Μες στη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό
κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει
μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό
που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη

Δε θα ξαν' αγαπήσω

Το μερτικό μου απ' τη χαρά
μου το 'χουν πάρει άλλοι
γιατί είχα χέρια καθαρά
και μια καρδιά μεγάλη

Ήσουνα τι ήσουνα

Ήσουνα τι ήσουνα μια παξιμαδοκλέφτρα
τώρα που σε πήρα εγώ γυρεύεις σούρτα φέρτα

Ήσουνα ξιπόλητη και γύρναγες στους δρόμους
τώρα που σε πήρα εγώ γυρεύεις ιπποκόμους

Στις φυλακές του Ρίου

Στις φυλακές του Ρίου βαθιά χαράματα
τα μάτια του θηρίου γεμίσαν κλάματα

Στις φυλακές του Ρίου σκιά περπάταγε
σαν άγγελος Κυρίου ρομφαία κράταγε
οι στεναγμοί της θάλασσας τα πρωινά μελτέμια
λυγίζουνε τα σίδερα και σπάνε τα μεντέμια

Στη σκέψη της τρελής

Πάλι κι αυτό το βράδυ
κι αυτή τη νύχτα δεν μπορώ να κοιμηθώ
ψάχνω μες στο σκοτάδι
τα όνειρά μου τα χαμένα για να βρω

Δεν κλαίω για τώρα

Δεν κλαίω που φεύγεις
δεν κλαίω για τώρα
δεν κλαίω την ώρα
του αποχωρισμού

Μια φορά θυμάμαι

Νύχτα βροχερή άδειο το χέρι
ψάχνει να σε βρει μα δεν το ξέρει
πού θα σε βρει

Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες τώρα βροχή
μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες τώρα σιωπή

Θέλω να σε δω

Η νύχτα έπεσε νωρίς
πού να με βρεις κι εγώ απόψε πού να ψάξω
στο δρόμο δυο περαστικοί
κι από το μπαρ η μουσική

Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ

Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ
μέτρο δεν έχει η αγάπη
είναι απ' τον ήλιο πιο ψηλά
και δεν τη φτάνει μάτι

Κίνδυνος θάνατος

Κίνδυνος θάνατος είναι τα μάτια σου
αυτά τα μάτια σου τα πονηρά
που μ' αναστάτωσαν μόλις τ' αντίκρισα
και μου 'χουν κάψει την καρδιά

Η ζωή μου όλη

Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη
όλα μου τα παίρνει τίποτα δε δίνει
η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι
που ‘χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες

Μόνο να γράφεις τ' όνομά σου
και 'κείνο το 'μαθες μισό
να συλλαβίζεις τα όνειρά σου
στο Άργος και στον Ιλισό

Παράπονο

Τι θέλεις απ' τα νιάτα μου
που είναι πικραμένα
δεν ξέρεις τι θα πει καημός
τι θέλεις από μένα

Παράλογο

Το ξέρω είναι παράλογο
όμως θα σου το πω
εσένα δε σ' αγάπησα
τον τόπο σου αγαπώ

Ο αθάνατος

Ο υπάλληλος του θάνατου
που είναι ρακοσυλλέκτης
μπήκε προχτές στου αθάνατου
το καφενείο σαν κλέφτης

Μες στα συντρίμια μου

Μες στα συντρίμμια μου σε βρήκα μια στιγμή
σαν τον καθρέφτη που πετάνε το σπασμένο
μόνο που εγώ σ' ένα κομμάτι από γυαλί
είδα ένα μέρος μιας ζωής καθρεφτισμένο

Ό,τι φεύγει από κοντά σου

Ό,τι φεύγει από κοντά σου
να το χαίρεσαι
άνοιξ' του γλυκά την πόρτα
μην ενδιαφέρεσαι

Αχ φεγγάρι

Έλα για την αγάπη μίλησέ μου
και όποια χάρη θέλεις ζήτησέ μου
να βρω το πιο κρυφό μαργαριτάρι
ή να σου κατεβάσω το φεγγάρι

Αμάραντος

Αχ, για ιδέ-καλέ για ιδέ-
για ιδέστε τον αμάραντο!
(Για ιδέστε τον αμάραντο
σε τι βουνό φυτρώνει καλέ!) δις

Γεννήθηκα για να πονώ

Γεννήθηκα για να πονώ
και για να τυραννιέμαι
την ώρα που σε γνώρισα
βαριά την καταριέμαι

Ήρθε ένας μάγος

Ήρθε ένας μάγος που έβγαζε ήλιους απ' τα μανίκια
κι απ' το καπέλο του έπεφταν νησιά
έκλεισε μες στη χούφτα σου θαλασσινά χαλίκια
άνοιξες και πέταξαν πουλιά

Η σιωπή

Κάποια τύχη κακή και μυστήρια το ‘φερε μάλλον
και σταμάτησαν όλοι ταυτόχρονα να συζητούν
ξαφνικά δεν μπορούσε να δει πια ο ένας τον άλλον
ψάχναν όλοι παράλογους τρόπους να βρουν να κρυφτούν

Ρίξε τσιγγάνα τα χαρτιά

Ρίξε Τσιγγάνα τα χαρτιά
και πες μου την αλήθεια
θα γιάνει τάχα ο καημός
που κρύβω μες στα στήθια

Τριανταφυλλάκι

Τριανταφυλλάκι ήμουν στην καρδιά σου
τριανταφυλλάκι κλειστό
κι αν ο Θεός μου παίρνει
μου δίνει αλλού το φως

Να 'χα τη δύναμη

Χωρίς το σύννεφο βροχή δεν κατεβαίνει
ούτε το δάκρυ χωρίς καημό
χωρίς τον άνεμο τα δέντρα δε λυγάνε
δε σταματάν οι πίκρες δίχως γυρισμό

Θα σε περιμένω

Μου είπες να σου δώσω λίγο καιρό για να το σκεφτείς
εσύ που δεν μπορούσες μια στιγμή να ζήσεις μακριά μου
αντέχω να ματώσω μένω εδώ κι όταν προδωθείς
έλα να κλάψεις σαν παιδί
και να ξυπνήσεις το πρωί στην αγκαλιά μου

Αδιέξοδο

Δεν έχω τι να τραγουδήσω τι να πω
είναι η φωνή μου ένα σήμα από καπνό
κι έτσι για πάντα λέω το στόμα μου να κλείσω
για τίποτα άλλο πια να μην ξαναμιλήσω
μα πάλι πώς θα ζήσω

Ξύπνησε πετροπέρδικα ( Ανατολικό Αιγαίο )

Ξύπνησε πετροπέρδικα
τίναξε τα φτερά σου

Τρεις ελιές και μια ?????
την καρδιά μου έχεις καμένη

Για των ματιών σου το χρώμα

Από σένανε θυμάμαι τ' όνομά σου το μικρό
και των ματιών σου το χρώμα φέγγει ακόμα
και των ματιών σου το χρώμα πόσο ακόμα;

Γιαρούμπη

Δεν ημπορώ τα μάτια μου
ψηλά να τα σηκώσω
και της καημένης μου καρδιάς
αγέρα να της δώσω

Το πλατανιώτικο νερό ( Ανατολικό Αιγαίο )

Να 'χα νερό απ' τον πλάτανο
κρασί απ' την κολώνα
να 'χα και την αγάπη μου
να τη φιλώ στο στόμα

Να 'χα δυο ζωές

Να 'μουν χαρά να μοιραστώ
και λύπη να σκορπίσω
κι ένα βουνό ψηλό βουνό
τον ουρανό ν' αγγίξω

Μιας χρήσης ποτηράκι

Την καρδιά που είχα βρήκες
σαν ένα ταξί και μπήκες
λες και πήγαινες στο Γκάζι
και πιο πέρα δε σε νοιάζει

Με πήρε το ξημέρωμα στους δρόμους

Με πήρε το ξημέρωμα στους δρόμους
να σκέφτομαι και να παραμιλώ
καρδούλα πώς άντεξες τους πόνους
που μ' έχουν καταντήσει πια τρελό

Χτες βράδυ

Θα 'ρθεις μιά νύχτα βροχερή
κάποιο Σαββάτο βράδυ
και θα φανείς σαν αστραπή
που σκίζει το σκοτάδι

Βράδυ Σαββάτου

Βράδυ Σαββάτου κι εσύ ‘σαι κάπου
άραγε πού να βρίσκεσαι για τι να λες
περνάει ο χρόνος βαρύς και μόνος
κι όλες τις σκέψεις μου για σένα δεν τις θες

Ψεύτρα ζωή

Όλα είν' ένα ψέμα πικρό
ψεύτρα ζωή σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
σπίτια, έπιπλα, ρούχα, λεφτά
φεύγουν οι άνθρωποι, μένουν αυτά

Τραγούδι γενεθλίων

Γαλάζια κεράκια σου πήρα να σβήσεις
καρδιά μου να ζήσεις και να 'σαι καλά
Θα βρεις στο παρμπρίζ μια κασέτα καινούρια
γεμάτη τραγούδια για χρόνια πολλά

Τρελή κι αδέσποτη

Νοιώθω ποια είσαι όταν λες το σ' αγαπώ
σαν μια βασίλισσα τσιγγάνα που περνάει
και μπαίνει στις καρδιές σαν να 'τανε μετρό
που φωτισμένο βάζει μπρος και ξεκινάει

Μην κλαις

Μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει
εμείς που ζήσαμε φτωχοί
του κόσμου η βροχή δε μας πειράζει
εμείς που ζούμε μοναχοί

Οδός Αριστοτέλους

Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς
έβγαζα απ' τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι
σου 'ριχνα στα μάτια να πονάς

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά
που λένε τα γραμμένα,
τo 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε
δε γύρισε κανένα.

Βάρα νταγερέ

Βάρα νταγερέ, βάρα νταγερέ
σαν το κύμα να χορέψω, σαν φωτιά μωρέ
κι όταν ζαλιστώ και ξεμυαλιστώ
μ' ένα αχ να ξεμπερδέψω απ' τον κόσμο αυτό

Ο δρόμος

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά

Ακορντεόν

Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν

Σαντορίνη

Σηκώθηκε αέρας
τα φώτα ανάψανε
εσφύριξε το πλοίο
η νύχτα έρχεται

Η μοναξιά του σχοινοβάτη

Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα
φύλλα πεταμένα στη φωτιά
κόκκινο φεγγάρι, κόκκινο λιμάνι
κάτι μου 'χεις κάνει

Μια βραδιά στο λούκι

Προχτές εκεί που τα 'πινα με κάποιο κολλητό μου
κοιτώ και βλέπω πίσω μου δυο μάτια δυο ματάκια
γυρίζω στον δικό μου, ο τύπος μου, Νικόλα
και μένα, μ' απαντάει, και εκεί αρχίσαν όλα

Νύχτωσε νύχτα

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά
και πια δε γνωριζόμαστε,
δε γνωριζόμαστε

Έλα στ' όνειρό μου

Έλα στ' όνειρό μου και περπάτησε
κι άμα σταθείς στα ίδια μέρη
κι αν αγαπήσεις τις ίδιες μουσικές
θα πει ότι τυχαία δε βρεθήκαμε
θα πει ότι δε φύσηξε τυχαία
ο άνεμος που σμίγει των ανθρώπων τις ζωές

Μένω εκτός

Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα
τρέχω με ταχύτητα φωτός
μένω εκτός, σαν κάτι στόματα
που 'διωξε απ' τον κόσμο ένας λωτός

Ήσουνα φεγγάρι

Πράσινο σκοτάδι απ' τα μάτια σου βαμμένο
χίμηξε κι απόψε να με βρει
κι έγινε το σπίτι ένα δάσος πετρωμένο
πού 'μοιαζαν τα δέντρα του σταυροί.

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες
σ' απόσταση αναπνοής και μ' έχασες
κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε
φθινόπωρο κι η αγάπη μας βυθίστηκε

Αεροπλάνα

Πήρα το χαρτί ντύθηκα στα μπλε
πέρασα την πύλη
σε τόπο μακρινό με τον άνεμο
φίλο κι αδερφό

Άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι

Αν ήσουν άγγελος

Αν ήσουν άγγελος της γης
αν ήσουν άστρο της αυγής μαργαριτάρι
μες στους γαλάζιους τους βυθούς
και στους ουράνιους θησαυρούς ξανθό φεγγάρι

Αμοργός

Βήμα γρήγορο στο διάστημα
μάζεψες τα ρούχα σου απ' το πάτωμα
το κλειδί σου κι εκατό δραχμές
να φτάσεις ως το τέρμα βιάστηκες

Και λέει

Δεν ξέρω τώρα πού γυρνάς
τις κρύες νύχτες του Δεκέμβρη
το σώμα μου το διαπερνάς
για μένα πια δε σ' ενδιαφέρει

Φεύγω

Κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα,
τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα,
φεύγω, τώρα φεύγω.

Κάποτε κοίταζα τον ήλιο μες στα μάτια
κι αυτό τον ήλιο μου τον κάνανε κομμάτια,
φεύγω, τώρα φεύγω.

Άμα τη δεις

Πουλί που ξέρεις να πετάς
μες στα αιθέρια του ουρανού τα μονοπάτια
απ' τ' αλωνάκι της αγάπης σαν περνάς
κι από του πόθου τα κρυστάλλινα παλάτια

Εθνική Οδός

Κατά βάθος είμαι εθνική οδός
φορτωμένος είμαι και αδειανός
πάνω μου περνάνε χίλιες διαδρομές
ανηφόρες και κατηφοριές

Δεν είσαι έρωτας εσύ

Κάθε βραδιά μέσα στα μπαρ
ρουφάω τα ποτά σαν θάλασσα
για κάποια ψεύτικα ματάκια καστανά
που μου 'καναν και τ' αγαπώ
και τη ζωή μου την εχάλασα
πίσω τους τρέχω μ' άδειο το μυαλό

Άνοιξε πέτρα

Άνοιξε πέτρα να κλειστώ
ήλιος να μη, ήλιος να μη με βλέπει
αντί για νύφη πρέπει
πρέπει στα μαύρα να ντυθώ

Χρόνια σαν βροχή

Άσε τις παρεξηγήσεις
σ' το 'χω πει τόσες φορές
μη γυρεύεις εξηγήσεις
μη ζητάς αναφορές

Αποσπερίτης

Η μέρα φεύγει ποιος την κλέβει
ήξερα μα ξέχασα
όσοι δουλέψαν κι όσοι παιδέψαν
τα λερωμένα πέταξαν

Αγία Νοσταλγία

Αγία νοσταλγία πέλαγο ανοιχτό
πόσα σκαριά έχεις πάρει για πάντα στο βυθό

Αγία νοσταλγία φιλώ την εικόνα σου
δεν έχω απόψε πού να πάω δέξου με στο δώμα σου

Γεια σου χαρά σου Βενετιά

Γεια σου χαρά σου Βενετιά
πήρα τους δρόμους του νοτιά
και τραγουδώ στην κουπαστή
σ' όλο τον κόσμο ν' ακουστεί

Άγγελος εξάγγελος

Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ' ένα δεκανίκι
δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει

Χαράτσι

Όσοι διαβάτες περπατούν
στο σκοτεινό δρομάκι
μοιάζουν με κλέφτες που άνεργους
τους βρήκε το βραδάκι

Γιατί με ξύπνησες πρωί

Γιατί με ξύπνησες πρωί
μέσα στον ύπνο τον βαρύ
γιατί την πόρτα μου χτυπάς
τι θέλεις τώρα, τι ζητάς ωωω
δε θέλω πια να μ' αγαπάς

Γέλα ψυχή μου

Γέλα ψυχή μου τα τρένα περνούν
τα μάτια αρπάζουν και μόνο έτσι ζουν
γέλα κυλάει ο καιρός

Ανθρωπάκι

Δε θέλω να σου πω λόγια μεγάλα
παγώνει μες στο στήθος μου η φωνή
μικρό μου ανθρωπάκι σε μια γυάλα
ποιος να φωνάξει πια και τι να πει

Άκου βρε φίλε

Άκου βρε φίλε να δεις τι κρίμα
στα δάκρυά της έπεσα θύμα
καρδιά δεν είχε στα στήθια μέσα
ήτανε ψεύτρα δεν είχε μπέσα

Χάθηκες αλήτισσα

Μεθυσμένος και απόψε γυρνώ
σε μια πόλη που μ' έχει ξεγράψει
Τα κορίτσια της νύχτας ρωτώ
μήπως σ' είδαν στης μέρας τη χάση

Βόσπορος

Τα πνεύματα επιστρέφουνε τις νύχτες
φωτάκια από αλύτρωτες ψυχές
κι αν δεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες
θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές

Χρόνια χελιδόνια

Χωματένιοι δρόμοι κλέφτες κι αστυνόμοι
κι ήσουν πάντα ο κλέφτης μάτια μου
κι όποτε σε πιάναν κλάματα με πιάναν
ράγιζε ο καθρέφτης μάτια μου

Άσπρο πουκάμισο φορώ

Άσπρο πουκάμισο φορώ
και μαύρο θα το βάψω
μαύρα είν' τα μάτια που αγαπώ
γι' αυτά κοντεύω να χαθώ
γι' αυτά πολύ θα κλάψω

Γειτονάκι`

Τη νύχτα που κοιμούνται τα πουλιά
βγαίνουν κάτι έρημα παιδιά
κι έρχονται στην πόρτα σου κρυφά

Χωρίσαμε ένα δειλινό

Χωρίσαμε ένα δειλινό
με δάκρυα στα μάτια
η αγάπη μας ήταν γραφτό
να γίνει δυο κομμάτια

Γέλαγε η Μαρία

Κύλαγε το τσέρκι στην οδό Φυλής
άστραφτε στον ήλιο κάποια τζαμαρία
άρπαζες την πέτρα δίχως να σκεφτείς
τίναζες το χέρι κάτω η τζαμαρία
γέλαγε η Μαρία η Μαρία

Βρέχει φωτιά στη στράτα μου

Βρέχει φωτιά στη στράτα μου
φωτιά που μ' έχει κάψει
για τα φτωχά τα νιάτα μου
κανένας δε θα κλάψει

Το καναρίνι

Αχ καναρίνι μου, καναρινάκι μου
αχ καναρίνι μου γλυκό
πάρ' το φαρμάκι μου πάρ' το σαράκι μου
και κάν' τα όμορφο σκοπό

Τα ήσυχα βράδια

Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα' σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Στίχος : Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική : Λάκης Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση : Αρλέτα
Άλλες ερμηνείες: Άλκηστις Πρωτοψάλτη || Γιάννης Κότσιρας || Δέσποινα Βανδή

Χαμοπούλια

Όταν νυχτώνει ο ουρανός
πετούν τα χαμοπούλια
και είναι αβάσταχτος καημός
στα μάτια τους η Πούλια

Γωνιά γωνιά

Γωνιά γωνιά σε καρτερώ
γωνιά γωνιά σε ψάχνω
ψάχνω να βρω τα μάτια σου
κι απ' τον καημό τα χάνω

Αγάπη δίκοπη

Ένα σπίρτο αναμμένο
στην καρδιά μου πεταμένο
φύσα το βοριά να σβήσει
πριν με κάψει και μ' αφήσει

Αγαπάω κι αδιαφορώ

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Αλεξάνδρεια

Ο αλεξανδρινός ο καθαρός ο ουρανός
στον έρωτα είναι σαν διαμάντι ανθεκτικός
κι όπως καθρεφτίζεται στη θάλασσα ζεστός
λες γιασαλάμ να κι ένας άξιος μισθός

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
αφού η ιστορία σας ανήκει
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

Ο μπαλαμός

Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα,
δε θα με χάσει καμιά πατρίδα
και με τα χέρια μου και την καρδιά μου
φτιάχνω τσαντίρια στα όνειρά μου

Συνάντηση

Πληγή στα μάτια ο καημός
μια μαχαιριά ο χωρισμός
με τι φωνή να σου μιλήσω
στερνή φορά να σε φιλήσω

Σιωπή

Το δάκρυ μου έγινε φωτιά
φωτιά κι οι νύχτες στην καρδιά
να σε γυρεύω και να βρίσκω ερημιά

Λαϊκή αγορά

Στη λαϊκή την αγορά πανέρια καροτσάκια
και συ φορούσες μια ποδιά μ' άστρα και λουλουδάκια

Έλα ψώνισε από μένα κι απ΄ το καροτσάκι μου
μια καρδιά μαλαματένια κοριτσάκι μου

Η προσφυγιά

Πάνε κι έρχονται καράβια
φορτωμένα προσφυγιά
βάψαν τα πανιά τους μαύρα
τα κατάρτια τους μαβιά

Να 'ναι γλυκό το βόλι

Φόρεσε αντάρτη τ' άρματα
ζώσε και το σπαθί σου
και σύρε για τον πόλεμο
κι η λευτεριά μαζί σου

Στην Αργατιά

Στην Αργατιά, στη Χωρατιά
το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι
ποτάμια, πέλαγα, στεριές,
ξολοθρεμός και φρίκη.

Σ' αγαπώ

Σ' αγαπώ με τη γλώσσα του πουλιού τ' αηδονιού
και μετάφραστα μ' όσα στο θαμπό μου το νου

Σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου
σ' αγαπώ σ' αγαπώ στο θαμπό μου το νου

Ως το τέρμα

Μέσα σου μια κατάδυση
μια νύχτα που γκρεμίζει
χαμένοι οι παράδεισοι
στη λάμπα που φθορίζει

Ωδή στο Γεώργιο Καραϊσκάκη

Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος
εικόνες ξεχύνονται με μιας
πού πας παλικάρι ωραίο σαν μύθος
κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς

Ψέμα

Ψέμα, απόψε είπες το μεγάλο ψέμα
τα χρόνια λες και ήταν όλα ξένα
αυτά που περπατήσαμε μαζί

Χωρίς φεγγάρια

Γυαλίζουν οι προφυλακτήρες
κι αντηχούν τα φρένα
τα μάτια έκλεισες και πήρες
την πόλη αυτή μαζί με μένα

Χωματερές

Σαν βρύση στάζει η ζωή και το κερί μου λιώνει
τη δύση πάνω μου φορώ κρυμμένο παντελόνι

Είδαν πολλά τα μάτια μου σ' αυτόν εδώ το δρόμο
το δίκιο να 'χει τ' άδικο και τ' άδικο το νόμο

Για μια κόρη ξελογιάστρα ( Χτίζουν και γκρεμίζουν κάστρα )

Χτίζουν και γκρεμίζουν κάστρα
σ' ένα γλέντι φοβερό
για μια κόρη ξελογιάστρα
κι αν χαθεί που θα τη βρω

Χρόνια σε περίμενα

Χρόνια σε περίμενα
χρόνια σε ζητούσα
κι έλεγα πως κάποτε
κάπου θα βρεθείς

Χρυσοπράσινο φύλλο

Γη της λεμονιάς, της ελιάς
γη της αγκαλιάς, της χαράς
γη του πεύκου, του κυπαρισσιού
των παλικαριών και της αγάπης

Χριστέ και Παναγία μου

Χριστέ και Παναγία μου
άκου την ιστορία μου
από μικρός ορφάνεψα
έκλαψα και ζητιάνεψα
και κείνη τώρα που αγαπώ
πάει με τσάκισε στα δυο
Χριστέ και Παναγιά μου
μέτρα τα βασανά μου

Χελιδόνι σε κλουβί

Πού το πάνε το παιδί χελιδόνι σε κλουβί
πού το πάνε το παιδί και κανείς δεν το 'χει δει
πού το παν το παλικάρι κάθε νύχτα με φεγγάρι
πού το πάνε τι του λένε και τ' αδέρφια του το κλαίνε

Χελιδονάκι

Μην κλαις χελιδονάκι μου
κι η πίκρα μη σε λιώνει
κλειστό το μπαλκονάκι μου
για άλλο χελιδόνι

Χειρολαβή

Η ζωή μου μια κακή πλαστογραφία
υπογραμμένη υπογραμμένη
σε σταθμούς αφετηρίες και γραφεία
δηλωμένη δηλωμένη

Χαϊδάρι

Τρέξε μανούλα όσο μπορείς
τρέξε για να με σώσεις
κι απ' το Χαϊδάρι μάνα μου
να μ' απελευθερώσεις

Χασάπικο

Μην την αφήσεις τη φωτιά και παραχαμηλώσει
μαύρος καπνός θα σηκωθεί κι η πλάση θα θολώσει

Να γίνει η σπίθα πυρκαγιά βροχή να μην τη σβήσει
κι ο χάρος να κατακαεί μαύρη καπνιά ν' αφήσει

Χαροκόπου 1942-1953

Εφτά νομά- σ’ ένα δωμά-
πού να ξαπλώ- να κλείσεις μά- ;
Ο ένας πάει σινεμά
ο άλλος πέφτει και κοιμά-
ύπνος με βάρδια δηλαδή
στην πόρτα σύρμα για κλειδί.

Χαρά μου

Δυο λόγια μου φτωχά
θέλω δειλά να σου πω
δυο λόγια μοναχά
κι ένα γλυκό σ' αγαπώ

Χαίρε φτώχεια

Άκουσα τα λόγια της βροχής
ήσυχα βαριά προσεχτικά
πάνω στους τσίγκους

Χίλιες φορές

Χίλιες φορές με πλάνεψε ο φάρος της ματιάς σου
χίλιες φορές ναυάγησα στο βράχο της καρδιάς σου

Κι είπα να φύγω μακριά να βρω αγάπη άλλη
μα η πυξίδα της καρδιάς εσένα δείχνει πάλι

Χάντρα στο κομπολόι σου

Βγαίνεις νωρίς να πας στην εκκλησιά
σπαθί κι αστροπελέκι
χτυπάνε Θεέ μου τα καμπαναριά
κι ο ήλιος πέρα στέκει

Αχ να ‘μουν στο φουστάνι σου
κουμπί μαλαματένιο
χάντρα στο κομπολόι σου
το μαργαριταρένιο

Παίρνω τους δρόμους τρέχω σαν παιδί
μήπως σε συναντήσω
ίσκιος να γίνω μάτι μη με δει
να ‘ρθω να σε φιλήσω

Στίχος : Ακος Δασκαλόπουλος
Μουσική : Σταύρος Κουγιουμτζής
Πρώτη εκτέλεση : Γιώργος Νταλάρας

Φύγε κι άσε με

Φύγε κι άσε με ν' απομείνω μόνος μου
φύγε κι άσε με να με λειώνει ο πόνος μου
και μη νοιάζεσαι τι θα γίνω στη ζωή
φύγε κι άσε με η καρδιά μου να καεί

Φωτιά χιονίζει ο ουρανός

Φωτιά χιονίζει ο ουρανός
και καίγονται τ' αστέρια
απόψε που φεύγεις και τρέχεις στη νύχτα
να βρεις ξένα χέρια

Φορτώθηκα τις τύψεις μου

Φορτώθηκα τις τύψεις μου
και με σκυφτό κεφάλι
την πόρτα σου αγάπη μου
ξαναχτυπώ και πάλι

Χιλιάδες δρόμους άλλαξα
σε σένα καταστάλαξα

Σε ξένες μέσα αγκαλιές
ζητούσα το φιλί σου
μα την καρδιά μου αγάπη μου
την ένιωθα δική σου

Χιλιάδες δρόμους άλλαξα
σε σένα καταστάλαξα

Στίχος : Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μουσική : Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας & Απόστολος Καλδάρας ( Ντουέτο )

Φορτηγό

Ξεκίνησες το χάραμα στ' αγιάζι
με κείνο το παλιό το φορτηγό
το Χάρο που σου πάτησε το γκάζι
τον είχες μια ζωή συνοδηγό

Φεγγάρι χλωμό

Φεγγάρι χλωμό απόψε πονώ
για φέξε μου λίγο μια αγάπη χαμένη να βρω

Τα φιλιά της μου κάνανε μάγια
και γυρίζω μονάχος τα βράδια στα σκοτάδια
ας τη δω μια στιγμή κι ας πεθάνω
στη θερμή αγκαλιά της απάνω κι ας πεθάνω

Φέρε

Τελειώσανε τα πάντα δεν υπάρχει ούτε δραχμή
φέρ' του έφορου την τσάντα να χορτάσουμε ψωμί

Μη μιλάς μες τη μιζέρια περί ήθους και τιμής
φέρε του ληστή τα χέρια να ρεφάρουμε κι εμείς

Τώρα τα πουλιά

Τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια,
τώρα οι πέρδικες.
Τώρα οι πέρδικες συχνολαλούν και λένε:
-Ξύπνα αφέντη μ’ και μη βαρυκοιμάσαι,
ξύπνα αγκάλιασε.

Τώρα που θα φύγεις

Τώρα που θα φύγεις
πάρε μαζί σου για φυλαχτό
μυρτιά και πικροδάφνη
και της Φραγκογιαννούς τα πάθη

Τώρα κλαις

Θα σου φύγω, σ’ το ’χα πει
θα σου φύγω και γέλαγες εσύ
πριν μ’ αφήσεις σημάδια
και τα όνειρα άδεια
Θα σου φύγω, σ’ το ’χα πει

Των αθανάτων

Των αθανάτων το κρασί
το ‘βρετε σεις και πίνετε
ζωή για σας ο θάνατος
κι αθάνατοι θα μείνετε

Τσιτσάνη και ροκ γωνία

Από ταξίδια μακρινά με φέρνει απόψε η νύχτα
και στην παλιά μου γειτονιά σαν το δραπέτη ήρθα
της γης οι τέσσερις γωνιές φωνάζαν τ' όνομά μου
μα οι θάλασσες ήταν στενές και πνίγαν τα όνειρά μου

Τσάμικο

Τόσος κόσμος πλάι του πέρασε και τον προσπέρασε
τι να ζητάει επαρχιώτης στην Ομόνοια μες το ψιλόβροχο αρχές του Μάη
Ψυχές πολύβουες κι ούτε ένα πρόσωπο τι καρτεράει κλαρίνα παίζουν
κόσμος γλεντάει η ώρα πάει η ώρα πάει

Τρομαγμένο περιστέρι

Aγκαλιασμένοι πήραμε το δρόμο της καρδιάς μας
κι ήταν ο πόνος άγνωστος το δάκρυ μακριά μας

Μα κατά το μεσημέρι στο καυτό το καλοκαίρι
σπάει το σύννεφο βαρύ
η αγάπη δίχως ταίρι τρομαγμένο περιστέρι
πνίγηκε μες στη βροχή

Τριανταφυλλιές

Το πικρό ψωμί που τρώγαμε στο φως
τ' αρμυρό νερό απ' το δάκρυ σου θυμάμαι
καλλιτέχνη δε μας έμαθε ο Θεός
απ' τα δύσκολα του κόσμου ν' αγαπάμε

Τρελός για σένα

Μια χούφτα φως Ιερουσαλήμ στα πόδια μου σκορπάει το φεγγάρι
κοιτάζω τ' άστρα σαν σκυλί πολύς Θεός μα ούτε ένα χνάρι
πλανήτης σ' έχει μακρινός λύπη μου τροχιά τ' Απρίλη
χαμένος είμαι εδώ, χαμένος είμαι εδώ

Κι αν όλα μου τα υπάρχοντα νερό τα καταπιεί
η τρέλα μου είσαι συ η τρέλα μου είσαι συ

Τρελοί και άγγελοι ( Ντύλαν Τόμας )

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις
εδώ δεν έχει τόπο να σταθείς
ανήμπορος στον ήλιο ανεμίζεις
συντρίμμια και κουρέλια μιας ψυχής

Τραγούδια λυπημένα

Πόνοι μεράκι κι έρωτες τραγούδια λυπημένα
μαζί μας επερπάτησαν στους δρόμους της ζωής
σκόρπιες αλήθειες που ξυπνούν όλα τα περασμένα
που όσο κι αν επάλιωσαν στη σκέψη τριγυρνούν

Τρέλα πέρα για πέρα

Τρελαίνεται κάθε ρωμιός για φρέσκα παξιμάδα
τρελαίνονται κι οι βουλευτές για γρονθοπατινάδα
ετρελαθήκαν υπουργοί απ' τις πολλές τις μάσες
τρελάθηκαν και τα λεφτά και φύγαν απ' τις κάσες

Τούτος ο τόπος

Τούτος ο τόπος είν' ένας μύθος
από χρώμα και φως ένας μύθος κρυφός
με τον κόσμο του ήλιου δεμένος.
Καθ' αυγή ξεκινά ν'ανταμώσει ξανά
το δικό του αθάνατο γένος.

Τούτος ο τάφος

Τούτος ο τάφος
δεν είναι τάφος
είναι παραδείσου η πόρτα
στον αναμάρτητο

Τούτος ο ντουνιάς

Εμάς ο χάρος το ‘κανε το σπίτι μας σεργιάνι
όταν δεν έρθει μια χρονιά τότε θα ‘ρθει την άλλη

Τούτος ο ντουνιάς τούτος ο ντουνιάς
τούτος ο ντουνιάς δεν ήτανε για μας

Του χάρου

Σε πολιτείες τρέχει μαύρος που θα τον δει
αρματωμένος ρήγας σε κόκκινο φαρί
κόφτει στα δυο τις ρούγες σαϊτα αστραφτερή
το μάτι του μετράει την παγωμένη γη

Του κάτω κόσμου τα πουλιά

Φαρμακωμένος ο καιρός παραμονεύει
μες τα στενά του κάτω κόσμου να σε βρει
και δεκατρείς αιώνες άνεργος γυρεύει
την κιβωτό σου και το αίμα να σου πιει

Του κάστρου το ρολόι

Βαριά χτυπά στην πόλη μας του κάστρου το ρολόι
λες και μετράει της ψυχής τη μαύρη ερημιά
και το τραγούδι μου η βροχή το κάνει μοιρολόι
κι αντί καλή μου να χαρείς πονάς κι εσύ βαριά

Του έρωτα ( Της αγάπης μαχαιριά )

Άει σκοτεινό φως του έρωτα τρεμάμενο αίμα του έρωτα
μες τη γητειά σου ελησμόνησα τους φονιάδες καιρούς
γέννησα ρόδινα μωρά σε μέλλον με αστέρια
άει σκοτεινό φως του έρωτα

Του Βοτανικού ο μάγκας

Του Βοτανικού ο μάγκας πέθανε την Κυριακή
και τον κλάψαν οι κοπέλες κι όλοι οι φίλοι οι καρδιακοί.

Του Βοτανικού το μάγκα, το καλύτερο παιδί,
στα μπουζούκια, στις ταβέρνες πια κανείς δε θα τον δει.

Του Βαγορή

Εννιά τζιαι δέκα τζι' εκατόν τζιαί σίλιοι πεντακόσιοι
τ'άρματα εζωστήκασιν στον πόλεμον τζιαι πάσιν
ο πκιό μιτσής τριών γρονών χαζίριν τζιαι παρπάταν
τζι' ο μιάλος ήτουν εκατόν τζι' έδειγνεν τους τη στράτα

Το όγδοο θαύμα

Ήταν εφτά τα θαύματα
γίναν οχτώ με σένα
κι όλα τα κάλλη του ντουνιά
τα έχεις μαζεμένα

Το ψωμί της ξενιτιάς

Το ψωμί της ξενιτιάς είναι πικρό
το νερό της θολό και το στρώμα σκληρό
τα λεφτά που αποκτάς τα βλαστημάς
υποφέρεις πονάς την πατρίδα ζητάς

Το χτίσιμο

Το σπίτι αυτό πώς θα χτιστεί
τις πόρτες ποιος θα βάλει
που ‘ναι τα χέρια λιγοστά
κι ασήκωτες οι πέτρες

Το χρήμα δεν το λογαριάζω

Το χρήμα δεν το λογαριάζω
τα δυο σου μάτια σαν κοιτάζω
δυο μαύρα μάτια σαν κι αυτά
αχ δεν τα βρίσκω με λεφτά

Το φίδι κι ο Αλέξανδρος

Είκοσι χρόνια στο μπερντέ κρυφά παραμονεύω
και πίσω απ' τον Αλέξανδρο το φίδι αγριεύω
Αλέκο μη χαρίζεσαι καθάρισε το χτήνος
θέλει δουλειά κι υπομονή μου απαντά εκείνος

Το τραγούδι της βροχής

Βρέχει στην πόλη από νωρίς και γρήγορα νυχτώνει
έχεις τα φώτα σου κλειστά και φίλους στην οθόνη
και να ξεχάσεις προσπαθείς αλλά ο ήχος της βροχής
τα λόγια μου σου ψιθυρίζει και θέλεις να κρυφτείς

Το τραγούδι της Υακίνθης

Η φωνή της Υακίνθης είναι από πηλό
έτοιμο να φτερουγίσει το γαρυφαλλάκι
πάρε με χρυσέ άνεμέ μου σε παρακαλώ
φύσα σαν φυλλάκι

Το τελευταίο αντίο

Το τελευταίο αντίο μου το 'πες σε ένα πλοίο
πριν φύγεις γι ένα κόσμο ξένο και μακρινό
εκεί που θα σου λείπει κάθε χαρά και λύπη
κι αγέρας θα 'χεις γίνει σ' ένα μικρό στενό

Το σχολείο

Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο
ούτε έχω μάθει γράμματα πολλά
ξέρω όμως ένα κι ένα κάνουν δύο
και πως τα φωνήεντα είναι εφτά

Το σπίτι μου το πατρικό

Ποιο ειν' το πιο ψηλό βουνό κατάκορφα ν' ανέβω
το σπίτι μου το πατρικό να βλέπω ν' αγναντεύω

Μάνα μου ο ξένος τόπος είναι φυλακή
αχ και να 'ταν να πετούσα λίγο ως εκεί

Στα χείλη μου έχω παγωνιά και μοναξιά τριγύρω
και δεν υπάρχει μια γωνιά για θάνατο να γείρω

Στίχος : Πυθαγόρας
Μουσική : Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση : Γιώργος Νταλάρας

Το σκαλοπάτι σου

Το σκαλοπάτι σου θα κάνω για κρεβάτι
αφού την πόρτα σου την άφησες κλειστή
θα μείνω έξω μια και το ‘βαλες γινάτι
κι από το κρύο η καρδιά μου θα σκιστεί

Το σεράι και η καλύβα

Δες πράματα παράξενα δες γείτονες αταίριαστοι
τα πλούτη να ‘χουν βάσανα κι η φτώχεια να ‘ναι ξένοιαστη

Στο σεράι δυστυχία στην καλύβα ευτυχία
τι παιχνίδια που μας κάνεις βρε ζωή
στο σεράι δάκρυ τρέχει στην καλύβα πέρα βρέχει
ευτυχία και παράς δεν παν μαζί

Το σακάκι μου κι αν στάζει

Μ' έπιασε βροχή στο δρόμο μα εγώ δε στάθηκα
σαν πουλί στην αγκαλιά σου ήρθα και ζεστάθηκα

Κι αν με χτύπησε τ' αγιάζι το σακάκι μου κι αν στάζει
σου το λέω δε με νοιάζει μια και είμαστε μαζί

Το πρώτο περιστέρι

Το κοφτερό να πάει βαθιά στο στήθος μου μαχαίρι
ο πρώτος ήλιος να φανεί το πρώτο περιστέρι

Στέκει το ρόδο απείραχτο μπρος στ' ουρανού τη χάρη
ποιο κύμα ποια πρωτοφιλεί στ' αμάραντο χορτάρι

Το πολλαπλό σου είδωλο

Συχνάζεις στο "Μικρό καφέ"
κι εγώ στη Μυροβόλο
έτσι που όσο κι αν θέλουμε
ποτές δε θα ιδωθούμε

Το πουκάμισο το θαλασσί

Το πουκάμισο το θαλασσί
μια φορούσα εγώ και μια εσύ

Το παλτό

Το ίδιο παλτό ακόμα φορώ
σαν στάχτη σαν χώμα το γκρίζο του χρώμα
το ίδιο παλτόακόμα φορώ
τριμμένοι αγκώνες πικροί μου χειμώνες

Το νερό

Του βράχου λιγοστό νερό
απ' τη σιωπή αγιασμένο
απ' το καρτέρι του πουλιού
τη σκιά της πικροδάφνης

Το μικρό βλαχόπουλο

Ο Κωνσταντίνος ο μικρός
κι ο Αλέξης ο αντρειωμένος
και το μικρό βλαχόπουλο ο
καστροπολεμίτης
αντάμα τρων και πίνουνε
κι αντάμα τραγουδάνε
μαζί έχουν και τους μαύρους τους
στον πλάτανο δεμένους

Το μεγάλο πρόβλημα

Από την ώρα που γεννιέσαι έως την ώρα τη στερνή σου
όλο προβλήματα να λύνεις σου δίνει η παλιοζωή σου

Μα το μεγάλο πρόβλημα που άλυτο θα μένει
είναι να βρεις τον άνθρωπο να σε καταλαβαίνει

Το μέλλον

Το μέλλον είναι ο θεριστής σε μια πλαγιά με στάχυ
είναι το βλέμμα που μετρά πόσο σιτάρι θα ‘χει
Το μέλλον είναι αστραπή, τυφώνας που σαρώνει
κόπους ολόκληρης ζωής τους κάνει να ‘ναι σκόνη

Το λιμάνι ( Είπες αντίο )

Κάναμε όνειρα και χτίζαμε παλάτια
και λογαριάζαμε να ζούμε σαν πουλιά
μα ήρθαν βοριάδες και καταιγίδες
και μας γκρεμίσαν της αγάπης τη φωλιά